אין ספֿרים־קלײטל
ערשטער טײל: צװישן מערדער
אין דער שטאָט ליװנע, װאָס אױפֿן טײַך ליװײקע, איז אײן מאָל
אַרום האַלבע נאַכט בײַ אַ סטערינאָװער ליכט געזעסן בײַ זיך אין רײַכן פּאַלאַץ
אױף אַ גאָלדענעם שטול רב שמערל מערדערמאַן דער שקאָנטיסט מיט זײַן
שותּף רב רפֿאל שעכטמאַן דעם פּראָצענטניק און האָבן געהאַלטן צװישן זיך
אַזאַ מין געשפּרעך:
― װאָס טוט מען, רפֿאל, ס'איז שלעכט, גיב מיר אַן עצה, װאָס טוט מען?
― װאָס איז שױן, שמערל, עס האָט זיך דיר װידער אַ מאָל פֿאַרגלוסט
מענטשנפֿלײש? קאַרג ייִדן האָסטו אױסגעקױלעט אױף דײַן לעבן? װינציק
בלוט האָסטו אױסגעזױגן בײַ די אָרעמע־לײַט נעבעך?
― קוק אים אָן דעם בעל־רחמנות! דאַכט מיר, דו האָסט ניט אַזױ פֿיל
האָר אין קאָפּ, װיפֿל נפֿשות דו האָסט אומגעבראַכט זינט איך קען דיך.
― שמערל, ברענג מיך ניט אַרײַן אין כּעס און זאָג מיר גלײַך, װאָס איז דיר?
― רפֿאל, העלף מיר, איך באַדאַרף האָבן דײַנע אַן עצה, איך בין
שטערבלעך פֿאַרליבט!
― שמערל, דו ביסט פֿאַרליבט? כאַ־כאַ, װי קומט דאָס צו דיר? כאַ־כאַ־כאַ!
― רפֿאל, דו װעסט ניט אױפֿהערן צו לאַכן? אָט נעם איך דיך בײַם גאָרגל
און מאַך פֿון דיר אַ תּל!
― שאַ, שאַ, לאָז זײַן שטיל. זאָג מיר, אין װעמען ביסטו דאָס אַזױ
פֿאַרליבט, שמערל?
― ס'איז אַ גאַנצע געשיכטע, רפֿאל, איך װעל דיר זי דערצײלן. איך האָב
אַ פּאָקאָיאָװע, אַ שטובמײדל, ליזע הײסט זי. װי די װעלט איז זי שײן, זי איז
אַ ברונעטין מיט שװאַרצע האָר און מיט בלױע אױגן און איר שטים איז זיס
װי צוקער. אַז זי טוט אַ קוק, גײט מיר אױס, און אַז זי הײבט אָן רעדן קאָן
מען אײַננעמען אַ מיתה־משונה!
― װוּ האָסטו זי דערטאַפּט, שמערל?
|
|
in sfrim-kleytl
ershter teyl: tsvishn merder
in der shtot livne, vos oyfn taykh liveyke, iz eyn mol
arum halbe nakht bay a sterinover likht gezesn bay zikh in raykhn palats
oyf a goldenem shtul reb shmerl merderman der shkontist mit zayn
shutef reb Refoyl shekhtman dem protsentnik un hobn gehaltn tsvishn zikh
aza min geshprekh:
― vos tut men, Refoyl, s'iz shlekht, gib mir an eytse, vos tut men?
― vos iz shoyn, shmerl, es hot zikh dir vider a mol farglust
mentshnfleysh? karg yidn hostu oysgekoylet oyf dayn lebn? vintsik
blut hostu oysgezoygn bay di oreme-layt nebekh?
― kuk im on dem bel-rakhmones! dakht mir, du host nit azoy fil
hor in kop, vifl nefoshes du host umgebrakht zint ikh ken dikh.
― shmerl, breng mikh nit arayn in kas un zog mir glaykh, vos iz dir?
― Refoyl, helf mir, ikh badarf hobn dayne an eytse, ikh bin
shterblekh farlibt!
― shmerl, du bist farlibt? kha-kha, vi kumt dos tsu dir? kha-kha-kha!
― Refoyl, du vest nit oyfhern tsu lakhn? ot nem ikh dikh baym gorgl
un makh fun dir a teyl!
― sha, sha, loz zayn shtil. zog mir, in vemen bistu dos azoy
farlibt, shmerl?
― s'iz a gantse geshikhte, Refoyl, ikh vel dir zi dertseyln. ikh hob
a pokoyove, a shtubmeydl, lize heyst zi. vi di velt iz zi sheyn, zi iz
a brunetin mit shvartse hor un mit bloye oygn un ir shtim iz zis
vi tsuker. az zi tut a kuk, geyt mir oys, un az zi heybt on redn kon
men aynnemen a miTh-meshune!
― vu hostu zi dertapt, shmerl?
|
אין ספֿרים־קלײטל
ערשטער טײל: צװישן מערדער
אין דער שטאָט <<ליװנע>>, װאָס אױפֿן טײַך <<ליװײקע>>, איז אײן מאָל
אַרום האַלבע נאַכט בײַ אַ סטערינאָװער ליכט געזעסן בײַ זיך אין רײַכן פּאַלאַץ
אױף אַ גאָלדענעם שטול רב שמערל <<מערדערמאַן>> דער שקאָנטיסט מיט זײַן
שותּף רב רפֿאל <<שעכטמאַן>> דעם פּראָצענטניק און האָבן געהאַלטן צװישן זיך
אַזאַ מין געשפּרעך:
― װאָס טוט מען, רפֿאל, ס'איז שלעכט, גיב מיר אַן עצה, װאָס טוט מען?
― װאָס איז שױן, שמערל, עס האָט זיך דיר װידער אַ מאָל פֿאַרגלוסט
מענטשנפֿלײש? קאַרג ייִדן האָסטו אױסגעקױלעט אױף דײַן לעבן? װינציק
בלוט האָסטו אױסגעזױגן בײַ די אָרעמע־לײַט נעבעך?
― קוק אים אָן דעם בעל־רחמנות! דאַכט מיר, דו האָסט ניט אַזױ פֿיל
האָר אין קאָפּ, װיפֿל נפֿשות דו האָסט אומגעבראַכט זינט איך קען דיך.
― שמערל, ברענג מיך ניט אַרײַן אין כּעס און זאָג מיר גלײַך, װאָס איז דיר?
― רפֿאל, העלף מיר, איך באַדאַרף האָבן דײַנע אַן עצה, איך בין
שטערבלעך פֿאַרליבט!
― שמערל, דו ביסט פֿאַרליבט? כאַ־כאַ, װי קומט דאָס צו דיר? כאַ־כאַ־כאַ!
― רפֿאל, דו װעסט ניט אױפֿהערן צו לאַכן? אָט נעם איך דיך בײַם גאָרגל
און מאַך פֿון דיר אַ תּל!
― שאַ, שאַ, לאָז זײַן שטיל. זאָג מיר, אין װעמען ביסטו דאָס אַזױ
פֿאַרליבט, שמערל?
― ס'איז אַ גאַנצע געשיכטע, רפֿאל, איך װעל דיר זי דערצײלן. איך האָב
אַ פּאָקאָיאָװע, אַ שטובמײדל, ליזע הײסט זי. װי די װעלט איז זי שײן, זי איז
אַ ברונעטין מיט שװאַרצע האָר און מיט בלױע אױגן און איר שטים איז זיס
װי צוקער. אַז זי טוט אַ קוק, גײט מיר אױס, און אַז זי הײבט אָן רעדן קאָן
מען אײַננעמען אַ מיתה־משונה!
― װוּ האָסטו זי דערטאַפּט, שמערל?
|