דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס פֿיר־און־פֿערציקסטע קאַפּיטל
אַן ערבֿ־יום־טובֿדיקער װיזיט
דוד שאַפּיראָ איז, װי מיר װײסן, איבערהױפּט אַ גיכער פּאַרשױן,
װאָס טוט אַלצדינג בחיפּזונדיק, אױף אײן פֿוס, ובפֿרט נאָך, אַז ס'איז
ערבֿ פּסח, און מע באַדאַרף גײן אין שול, און דאָ האָט דער
שװאַרץ יאָר געבראַכט צוטראָגן די געסט (פּאָליציע) ― האָט ער זיך
גאָר אינגאַנצן פֿאַרלױרן. עס האָט זיך אים אױסגעדאַכט, אַז ער
האָט שױן לאַנג פֿאַרשפּעטיקט, כאָטש אין דער אמתן איז נאָך געװען
זײער פֿרי. די זון האָט ערשט געהאַלטן בײַ געזעגענען זיך מיט
דער שטאָט, פֿרײלעך באַלײַכטנדיק די שפּיץ קלױסטערס מיט די
פֿאַרגאָלדעטע קעפּ פֿון די אַלטע דעכע סאָבאָרן. דוד האָט זיך אַזױ
געכאַפּט, אַז אַלצדינג, װאָס ער האָט געטאָן, האָט ער געמוזט טאָן
דרײַ מאָל, װאָרעם עס איז געפֿאַלן בײַ אים פֿון די הענט. ער האָט
אַפֿילו קײן צײַט ניט געהאַט זיך אױסטענהן רעכט מיטן
קװאַרטיראַנט, פֿאַרװאָס ער גײט ניט מיט אים אין שול אַרײַן לכּבֿוד
יום־טובֿ.
― איך רעד ניט פֿון פֿרומקײט, ― האָט דוד קױם צײַט געהאַט
אים פֿאָרצוהאַלטן― איך בין אַלײן אױך װײַט פֿון פֿרום. איך מײַן
נאָר, אַז אַזאַ װאַרעמער ייִד, װי איר זענט ― איר האַלט דאָך מיט
די ציוניסטן האַלט איר דאָך ― איז, דאַכט מיר, אַז עס באַדאַרף בײַ
אײַך דער יום־טובֿ זײַן טײַערער פֿון אַלע יום־טובֿים?
און נישט װאַרטנדיק אױף קײן ענטפֿער, רופֿט ער זיך אָן שױן
צום װײַב, גיך, אָפּגעקאָכט, װי זײַן שטײגער איז:
― הער נאָר אױס, שׂרה. ס'איז יום־טובֿ. ס'איז פּסח. עס זאָל
ניט דערמאָנט װערן אין שטוב דאָס װאָרט „אָביסק“. דאָס הײסט,
|
|
der blutiker shpas
dos fir-un-fertsikste kapitl
an orev-yum-tuBdiker vizit
Doved shapiro iz, vi mir veysn, iberhoypt a gikher parshoyn,
vos tut altsding bekhipozndik, oyf eyn fus, ubfrt nokh, az s'iz
orev peysekh, un me badarf geyn in shul, un do hot der
shvarts yor gebrakht tsutrogn di gest (politsye) ― hot er zikh
gor ingantsn farloyrn. es hot zikh im oysgedakht, az er
hot shoyn lang farshpetikt, khotsh in der emesn iz nokh geven
zeyer fri. di zun hot ersht gehaltn bay gezegenen zikh mit
der shtot, freylekh balaykhtndik di shpits kloysters mit di
fargoldete kep fun di alte dekhe soborn. Doved hot zikh azoy
gekhapt, az altsding, vos er hot geton, hot er gemuzt ton
dray mol, vorem es iz gefaln bay im fun di hent. er hot
afile keyn tsayt nit gehat zikh oystenhn rekht mitn
kvartirant, farvos er geyt nit mit im in shul arayn lekoved
yum-tuv.
― ikh red nit fun frumkayt, ― hot Doved koym tsayt gehat
im fortsuhaltn― ikh bin aleyn oykh vayt fun frum. ikh mayn
nor, az aza varemer yid, vi ir zent ― ir halt dokh mit
di tsyunistn halt ir dokh ― iz, dakht mir, az es badarf bay
aykh der yum-tuv zayn tayerer fun ale yum-toyvem?
un nisht vartndik oyf keyn entfer, ruft er zikh on shoyn
tsum vayb, gikh, opgekokht, vi zayn shteyger iz:
― her nor oys, shore. s'iz yum-tuv. s'iz peysekh. es zol
nit dermont vern in shtub dos vort "obisk''. dos heyst,
|
דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס פֿיר־און־פֿערציקסטע קאַפּיטל
אַן ערבֿ־יום־טובֿדיקער װיזיט
דוד שאַפּיראָ איז, װי מיר װײסן, איבערהױפּט אַ גיכער פּאַרשױן,
װאָס טוט אַלצדינג בחיפּזונדיק, אױף אײן פֿוס, ובפֿרט נאָך, אַז ס'איז
ערבֿ פּסח, און מע באַדאַרף גײן אין שול, און דאָ האָט דער
שװאַרץ יאָר געבראַכט צוטראָגן די געסט (פּאָליציע) ― האָט ער זיך
גאָר אינגאַנצן פֿאַרלױרן. עס האָט זיך אים אױסגעדאַכט, אַז ער
האָט שױן לאַנג פֿאַרשפּעטיקט, כאָטש אין דער אמתן איז נאָך געװען
זײער פֿרי. די זון האָט ערשט געהאַלטן בײַ געזעגענען זיך מיט
דער שטאָט, פֿרײלעך באַלײַכטנדיק די שפּיץ קלױסטערס מיט די
פֿאַרגאָלדעטע קעפּ פֿון די אַלטע דעכע סאָבאָרן. דוד האָט זיך אַזױ
געכאַפּט, אַז אַלצדינג, װאָס ער האָט געטאָן, האָט ער געמוזט טאָן
דרײַ מאָל, װאָרעם עס איז געפֿאַלן בײַ אים פֿון די הענט. ער האָט
אַפֿילו קײן צײַט ניט געהאַט זיך אױסטענהן רעכט מיטן
קװאַרטיראַנט, פֿאַרװאָס ער גײט ניט מיט אים אין שול אַרײַן לכּבֿוד
יום־טובֿ.
― איך רעד ניט פֿון פֿרומקײט, ― האָט דוד קױם צײַט געהאַט
אים פֿאָרצוהאַלטן― איך בין אַלײן אױך װײַט פֿון פֿרום. איך מײַן
נאָר, אַז אַזאַ װאַרעמער ייִד, װי איר זענט ― איר האַלט דאָך מיט
די ציוניסטן האַלט איר דאָך ― איז, דאַכט מיר, אַז עס באַדאַרף בײַ
אײַך דער יום־טובֿ זײַן טײַערער פֿון אַלע יום־טובֿים?
און נישט װאַרטנדיק אױף קײן ענטפֿער, רופֿט ער זיך אָן שױן
צום װײַב, גיך, אָפּגעקאָכט, װי זײַן שטײגער איז:
― הער נאָר אױס, שׂרה. ס'איז יום־טובֿ. ס'איז פּסח. עס זאָל
ניט דערמאָנט װערן אין שטוב דאָס װאָרט „אָביסק“. דאָס הײסט,
|