אַן עצה
― שױן פֿון אַ טאָג דרײַ, אַז עס גײט צו דיר אַ יונגערמאַן אַלע
אינדערפֿרי און בײַטאָג און אױפֿדערנאַכט, און טרעפֿט דיך ניט אין דער
הײם. ער דאַרף דיך, זאָגט ער, זײער נײטיק זען!
אַזױ האָט מען מיר אָנגעזאָגט אַ בשׂורה, בשעת איך בין געקומען
אײנמאָל צו פֿאָרן פֿון װעג אַהײם.
― מסתּמא אַ מחבר מיט אַ „װערק“! ― אַזױ האָב איך מיר
געטראַכט און האָב מיך אַװעקגעזעצט צום טיש, און נאָר גענומען זיך צו
דער אַרבעט ― אַהאַ, מע קלינגט שױן! עס עפֿנט זיך די טיר און
עמעצער דאָרטן פּאָרקעט זיך, טוט אױס די קאַלאָשן, הוסט, שנײַצט די נאָז ―
אַלע סימנים פֿון אַ מחבר. איך װאָלט שױן װעלן זען דעם פּאַרשױן!
גאָט האָט געהאָלפֿן, ער איז אַרײַן. אָפּגעמאַכט צו מיר אַ גאַנץ פֿײַנעם
„בואי־בשלום“, דאָס הײסט, אָפּגעטראָטן אױף אַ פּאָר טריט צוריק, געמאַכט
אַ מין רעװעראַנס, געריבן בשעת־מעשׂה אַ האַנט אָן אַ האַנט, האָט ער
זיך מיר פֿאָרגעשטעלט און אָנגערופֿן אַ נאָמען פֿון דער הגדה, אײנעם
פֿון די נעמען, װאָס אָט האָט איר דאָס געהערט, און אָט האָט איר דאָס
פֿאַרגעסן ― אַװעקגעפֿלױגן.
― זיצט! מיט װאָס קאָן איך אײַך דינען?
― איך בין געקומען צו אײַך מכּוח זײער אַ נײטיקער זאַך. דאָס
הײסט, פֿאַר מיר איז די זאַך נײטיק, זײער נײטיק ממש, קאָן מען זאָגן,
נוגע אין לעבן אַרײַן, און נאָר איר, אַזױ מײן איך, װעט דאָס פֿאַרשטײן.
איר שרײַבט אַזױ פֿיל, אַז איך מײן, אַז איר באַדאַרפֿט װיסן אַלצדינג
און איר באַדאַרפֿט זײַן אַ מבֿין אױף אַלצדינג. אַזױ מײן איך. דאָס הײסט,
ניט איך מײן, נאָר איך בין איבערצײַגט, אַז ס'איז אַזױ.
איך באַטראַכט מײַן פּאַרשױן: אַ טיפּ פֿון אַ קלײנשטעטלדיקן
משׂכּיל, אַ מחבר. אַ יונגערמאַן מיט אַ בלאַס פּנים, מיט גרױסע שװאַרצע
|
|
an eytse
― shoyn fun a tog dray, az es geyt tsu dir a yungerman ale
inderfri un baytog un oyfdernakht, un treft dikh nit in der
heym. er darf dikh, zogt er, zeyer neytik zen!
azoy hot men mir ongezogt a bsure, bshas ikh bin gekumen
eynmol tsu forn fun veg aheym.
― mistome a mekhaber mit a "verk''! ― azoy hob ikh mir
getrakht un hob mikh avekgezetst tsum tish, un nor genumen zikh tsu
der arbet ― aha, me klingt shoyn! es efnt zikh di tir un
emetser dortn porket zikh, tut oys di kaloshn, hust, shnaytst di noz ―
ale simonem fun a mekhaber. ikh volt shoyn veln zen dem parshoyn!
got hot geholfn, er iz arayn. opgemakht tsu mir a gants faynem
"bu#i-bshlum'', dos heyst, opgetrotn oyf a por trit tsurik, gemakht
a min reverans, geribn bsheT-mayse a hant on a hant, hot er
zikh mir forgeshtelt un ongerufn a nomen fun der hagode, eynem
fun di nemen, vos ot hot ir dos gehert, un ot hot ir dos
fargesn ― avekgefloygn.
― zitst! mit vos kon ikh aykh dinen?
― ikh bin gekumen tsu aykh mikoyekh zeyer a neytiker zakh. dos
heyst, far mir iz di zakh neytik, zeyer neytik mamesh, kon men zogn,
negeye in lebn arayn, un nor ir, azoy meyn ikh, vet dos farshteyn.
ir shraybt azoy fil, az ikh meyn, az ir badarft visn altsding
un ir badarft zayn a meyvn oyf altsding. azoy meyn ikh. dos heyst,
nit ikh meyn, nor ikh bin ibertsaygt, az s'iz azoy.
ikh batrakht mayn parshoyn: a tip fun a kleynshtetldikn
maskel, a mekhaber. a yungerman mit a blas ponem, mit groyse shvartse
|
אַן עצה
― שױן פֿון אַ טאָג דרײַ, אַז עס גײט צו דיר אַ יונגערמאַן אַלע
אינדערפֿרי און בײַטאָג און אױפֿדערנאַכט, און טרעפֿט דיך ניט אין דער
הײם. ער דאַרף דיך, זאָגט ער, זײער נײטיק זען!
אַזױ האָט מען מיר אָנגעזאָגט אַ בשׂורה, בשעת איך בין געקומען
אײנמאָל צו פֿאָרן פֿון װעג אַהײם.
― מסתּמא אַ מחבר מיט אַ „װערק“! ― אַזױ האָב איך מיר
געטראַכט און האָב מיך אַװעקגעזעצט צום טיש, און נאָר גענומען זיך צו
דער אַרבעט ― אַהאַ, מע קלינגט שױן! עס עפֿנט זיך די טיר און
עמעצער דאָרטן פּאָרקעט זיך, טוט אױס די קאַלאָשן, הוסט, שנײַצט די נאָז ―
אַלע סימנים פֿון אַ מחבר. איך װאָלט שױן װעלן זען דעם פּאַרשױן!
גאָט האָט געהאָלפֿן, ער איז אַרײַן. אָפּגעמאַכט צו מיר אַ גאַנץ פֿײַנעם
„בואי־בשלום“, דאָס הײסט, אָפּגעטראָטן אױף אַ פּאָר טריט צוריק, געמאַכט
אַ מין רעװעראַנס, געריבן בשעת־מעשׂה אַ האַנט אָן אַ האַנט, האָט ער
זיך מיר פֿאָרגעשטעלט און אָנגערופֿן אַ נאָמען פֿון דער הגדה, אײנעם
פֿון די נעמען, װאָס אָט האָט איר דאָס געהערט, און אָט האָט איר דאָס
פֿאַרגעסן ― אַװעקגעפֿלױגן.
― זיצט! מיט װאָס קאָן איך אײַך דינען?
― איך בין געקומען צו אײַך מכּוח זײער אַ נײטיקער זאַך. דאָס
הײסט, פֿאַר מיר איז די זאַך נײטיק, זײער נײטיק ממש, קאָן מען זאָגן,
נוגע אין לעבן אַרײַן, און נאָר איר, אַזױ מײן איך, װעט דאָס פֿאַרשטײן.
איר שרײַבט אַזױ פֿיל, אַז איך מײן, אַז איר באַדאַרפֿט װיסן אַלצדינג
און איר באַדאַרפֿט זײַן אַ מבֿין אױף אַלצדינג. אַזױ מײן איך. דאָס הײסט,
ניט איך מײן, נאָר איך בין איבערצײַגט, אַז ס'איז אַזױ.
איך באַטראַכט מײַן פּאַרשױן: אַ טיפּ פֿון אַ קלײנשטעטלדיקן
משׂכּיל, אַ מחבר. אַ יונגערמאַן מיט אַ בלאַס פּנים, מיט גרױסע שװאַרצע
|