געשיכטע נומער אַכצן: רוף מיך קנאַקניסל
אַקעגן מיר, בײַם פֿענצטער, זיצט אַ ייִדל מיט אַ שמײכלענדיק
פּנים און מיט אַזעלכע אױגן, װאָס װילן זיך אַרײַנקלײַבן צו אײַך אין
האַרצן אַרײַן. דאָס ייִדל קוקט שױן לאַנג אַרױס, איך זאָל אים
זאַטשעפּען, נאָר איך האַלט מיך פֿון דער װײַטן. עס װײַזט אױס, אַז ס'איז אים
נימאס געװאָרן זיצן אין צװײען מיט אַ ייִדן אין װאַגאָן און שװײַגן.
צעלאַכט ער זיך פּלוצעם צו זיך אַלײן און רופֿט זיך אָן צו מיר:
― איר פֿרעגט, װאָס איך לאַך? איך האָב מיך דערמאָנט אַ שטיקל,
װי אַזױ איך האָב אָפּגענאַרט יעהופּעץ, כאַ־כאַ! יאָ, װי איר קוקט מיך
אָן — איך, איך משה־נחמן פֿון קענעלע, אַ ייִד מיט אַ הוסט און מיט
אַ זאַדישקע, דאַכט זיך, אַיאָ? האָב איך אָפּגעטאָן אַ שפּיצל יעהופּעץ,
אָבער אַ שפּיצל, כאַ־כאַ, זײ װעלן מיך האָבן צו געדענקען! אָט גיט מיר
נאָך עטלעכע מינוט צײַט, איך װעל מיך אױסהוסטן — אױ, אַ הוסט,
אױף פּורישקעװיטשן
[Владимир Митрофанович Пуришкевич 1870-1920]
געזאָגט געװאָרן! — װעט איר הערן, װאָס אַ ייִד קאָן.
ויהי היום, קום איך מיר צו פֿאָרן אײנמאָל קײן יעהופּעץ. װאָס
פֿאָרט אַזאַ ייִד, װי איך, מיט אַ הוסט און מיט אַ זאַדישקע, קײן יעהופּעץ?
געװײנטלעך, צום פּראָפֿעסאָר. איך בין מיט מײַן הוסט און מיט מײַן
זאַדישקע, װי איר קאָנט זיך פֿאָרשטעלן, אַן אָפֿטער גאַסט אין יעהופּעץ.
אַפֿילו נישט אַזאַ־נ־אָנגעלײגטער גאַסט, װאָרעם װי טאָר איך, משה־נחמן
פֿון קענעלע, זײַן אין יעהופּעץ, אַז איך האָב נישט קײן שום
„פּראַװאָזשיטעלסטװע“?... נאָר אַז מע האָט אַ הוסט מיט אַ זאַדישקע און מע
דאַרף צום פּראָפֿעסאָר, יעדנאָ ס'דרוגים
[jedno z drugim: אײן זאַך מיט אַ צװײטער; צוזאַמענשטױס פֿון צרות],
איז עפּעס אַ תּירוץ? באַהאַלט
|
|
geshikhte numer akhtsn: ruf mikh knaknisl
akegn mir, baym fentster, zitst a yidl mit a shmeykhlendik
ponem un mit azelkhe oygn, vos viln zikh araynklaybn tsu aykh in
hartsn arayn. dos yidl kukt shoyn lang aroys, ikh zol im
zatshepen, nor ikh halt mikh fun der vaytn. es vayzt oys, az s'iz im
nimes gevorn zitsn in tsveyen mit a yidn in vagon un shvaygn.
tselakht er zikh plutsem tsu zikh aleyn un ruft zikh on tsu mir:
― ir fregt, vos ikh lakh? ikh hob mikh dermont a shtikl,
vi azoy ikh hob opgenart yehupets, kha-kha! yo, vi ir kukt mikh
on ― ikh, ikh mshh-Nakhmen fun kenele, a yid mit a hust un mit
a zadishke, dakht zikh, ayo? hob ikh opgeton a shpitsl yehupets,
ober a shpitsl, kha-kha, zey veln mikh hobn tsu gedenken! ot git mir
nokh etlekhe minut tsayt, ikh vel mikh oyshustn ― oy, a hust,
oyf purishkevitshn
[�―ладимир Митрофанови�^oy Пуришкеви�^oy 1870-1920]
gezogt gevorn! ― vet ir hern, vos a yid kon.
oyhi hyum, kum ikh mir tsu forn eynmol keyn yehupets. vos
fort aza yid, vi ikh, mit a hust un mit a zadishke, keyn yehupets?
geveyntlekh, tsum profesor. ikh bin mit mayn hust un mit mayn
zadishke, vi ir kont zikh forshteln, an ofter gast in yehupets.
afile nisht aza-n-ongeleygter gast, vorem vi tor ikh, mshh-Nakhmen
fun kenele, zayn in yehupets, az ikh hob nisht keyn shum
"pravozhitelstve''?... nor az me hot a hust mit a zadishke un me
darf tsum profesor, yedno s'drugim
[iedno z drugim: eyn zakh mit a tsveyter; tsuzamenshtoys fun tsores],
iz epes a teyrets? bahalt
|
געשיכטע נומער אַכצן: רוף מיך קנאַקניסל
אַקעגן מיר, בײַם פֿענצטער, זיצט אַ ייִדל מיט אַ שמײכלענדיק
פּנים און מיט אַזעלכע אױגן, װאָס װילן זיך אַרײַנקלײַבן צו אײַך אין
האַרצן אַרײַן. דאָס ייִדל קוקט שױן לאַנג אַרױס, איך זאָל אים
זאַטשעפּען, נאָר איך האַלט מיך פֿון דער װײַטן. עס װײַזט אױס, אַז ס'איז אים
נימאס געװאָרן זיצן אין צװײען מיט אַ ייִדן אין װאַגאָן און שװײַגן.
צעלאַכט ער זיך פּלוצעם צו זיך אַלײן און רופֿט זיך אָן צו מיר:
― איר פֿרעגט, װאָס איך לאַך? איך האָב מיך דערמאָנט אַ שטיקל,
װי אַזױ איך האָב אָפּגענאַרט יעהופּעץ, כאַ־כאַ! יאָ, װי איר קוקט מיך
אָן — איך, איך משה־נחמן פֿון קענעלע, אַ ייִד מיט אַ הוסט און מיט
אַ זאַדישקע, דאַכט זיך, אַיאָ? האָב איך אָפּגעטאָן אַ שפּיצל יעהופּעץ,
אָבער אַ שפּיצל, כאַ־כאַ, זײ װעלן מיך האָבן צו געדענקען! אָט גיט מיר
נאָך עטלעכע מינוט צײַט, איך װעל מיך אױסהוסטן — אױ, אַ הוסט,
אױף פּורישקעװיטשן
[Владимир Митрофанович Пуришкевич 1870-1920]
געזאָגט געװאָרן! — װעט איר הערן, װאָס אַ ייִד קאָן.
ויהי היום, קום איך מיר צו פֿאָרן אײנמאָל קײן יעהופּעץ. װאָס
פֿאָרט אַזאַ ייִד, װי איך, מיט אַ הוסט און מיט אַ זאַדישקע, קײן יעהופּעץ?
געװײנטלעך, צום פּראָפֿעסאָר. איך בין מיט מײַן הוסט און מיט מײַן
זאַדישקע, װי איר קאָנט זיך פֿאָרשטעלן, אַן אָפֿטער גאַסט אין יעהופּעץ.
אַפֿילו נישט אַזאַ־נ־אָנגעלײגטער גאַסט, װאָרעם װי טאָר איך, משה־נחמן
פֿון קענעלע, זײַן אין יעהופּעץ, אַז איך האָב נישט קײן שום
„פּראַװאָזשיטעלסטװע“?... נאָר אַז מע האָט אַ הוסט מיט אַ זאַדישקע און מע
דאַרף צום פּראָפֿעסאָר, יעדנאָ ס'דרוגים
[jedno z drugim: אײן זאַך מיט אַ צװײטער; צוזאַמענשטױס פֿון צרות],
איז עפּעס אַ תּירוץ? באַהאַלט
|