דער אורח
א
― איך האָב פֿון אײַערט װעגן, רב יונה, אַן אורח אױף פּסח, האָט
איר נאָך אַזאַ אורח נישט געהאַט זינט איר זײַט אַ בעל־הבית.
― דהײַנו?
― דהײַנו, אַן אתרוג, נישט קײן אורח.
― דהײַנו, װאָס הײסט אַן אתרוג?
― דהײַנו, אַן אתרוג הײסט ― אַ ייִד פֿון סאַמע זײַד, און אַ
שײנער ייִד אַ פּאַרשױן. אײן חסרון נאָר, װאָס ער פֿאַרשטײט נישט
אונדזער לשון.
― װאָסער דען לשון פֿאַרשטײט ער?
― לשון־קודש.
― פֿון ירושלים?
― פֿון װאַנען ער איז ― װײס איך נישט, נאָר אַז ער רעדט,
רעדט ער מיט סאַמע פּתחן.
אָט אַזאַ געשפּרעך איז פֿאָרגעקומען צװישן טאַטן מיט עזריאל דעם
שמשׂ אַ פּאָר טעג פֿאַר פּסח, און איך בין זײער נײַגעריק געװען
אָנצוקוקן דעם דאָזיקן „אתרוג“, װאָס פֿאַרשטײט נישט אונדזער לשון און
רעדט מיט סאַמע פּתחן. שױן אין שול האָב איך באַמערקט עפּעס אַ
מאָדנעם נפֿש מיט אַ שטרײַמל און מיט אַ טערקישן כאַלאַט פֿון געלע,
בלױע און רױטע פּאַסן. אַרום דעם דאָזיקן פּאַרשױן האָבן מיר,
יונגװאַרג, אַרומגעשטעלט זיך פֿון אַלע זײַטן און גענומען אים באַטראַכטן,
און האָבן געכאַפּט אַ מיאוסן פּסק פֿון עזריאל דעם שמשׂ: קינדער זאָלן
|
|
der oyrekh
#
― ikh hob fun ayert vegn, reb Yoyne, an oyrekh oyf peysekh, hot
ir nokh aza oyrekh nisht gehat zint ir zayt a balebos.
― dehayne?
― dehayne, an esreg, nisht keyn oyrekh.
― dehayne, vos heyst an esreg?
― dehayne, an esreg heyst ― a yid fun same zayd, un a
sheyner yid a parshoyn. eyn khesorn nor, vos er farshteyt nisht
undzer loshn.
― voser den loshn farshteyt er?
― lshun-kudsh.
― fun yerushelayem?
― fun vanen er iz ― veys ikh nisht, nor az er redt,
redt er mit same pasekhn.
ot aza geshprekh iz forgekumen tsvishn tatn mit azriyel dem
shames a por teg far peysekh, un ikh bin zeyer naygerik geven
ontsukukn dem dozikn "esreg'', vos farshteyt nisht undzer loshn un
redt mit same pasekhn. shoyn in shul hob ikh bamerkt epes a
modnem nefesh mit a shtrayml un mit a terkishn khalat fun gele,
bloye un royte pasn. arum dem dozikn parshoyn hobn mir,
yungvarg, arumgeshtelt zikh fun ale zaytn un genumen im batrakhtn,
un hobn gekhapt a mi#usn psak fun azriyel dem shames: kinder zoln
|
דער אורח
א
― איך האָב פֿון אײַערט װעגן, רב יונה, אַן אורח אױף פּסח, האָט
איר נאָך אַזאַ אורח נישט געהאַט זינט איר זײַט אַ בעל־הבית.
― דהײַנו?
― דהײַנו, אַן אתרוג, נישט קײן אורח.
― דהײַנו, װאָס הײסט אַן אתרוג?
― דהײַנו, אַן אתרוג הײסט ― אַ ייִד פֿון סאַמע זײַד, און אַ
שײנער ייִד אַ פּאַרשױן. אײן חסרון נאָר, װאָס ער פֿאַרשטײט נישט
אונדזער לשון.
― װאָסער דען לשון פֿאַרשטײט ער?
― לשון־קודש.
― פֿון ירושלים?
― פֿון װאַנען ער איז ― װײס איך נישט, נאָר אַז ער רעדט,
רעדט ער מיט סאַמע פּתחן.
אָט אַזאַ געשפּרעך איז פֿאָרגעקומען צװישן טאַטן מיט עזריאל דעם
שמשׂ אַ פּאָר טעג פֿאַר פּסח, און איך בין זײער נײַגעריק געװען
אָנצוקוקן דעם דאָזיקן „אתרוג“, װאָס פֿאַרשטײט נישט אונדזער לשון און
רעדט מיט סאַמע פּתחן. שױן אין שול האָב איך באַמערקט עפּעס אַ
מאָדנעם נפֿש מיט אַ שטרײַמל און מיט אַ טערקישן כאַלאַט פֿון געלע,
בלױע און רױטע פּאַסן. אַרום דעם דאָזיקן פּאַרשױן האָבן מיר,
יונגװאַרג, אַרומגעשטעלט זיך פֿון אַלע זײַטן און גענומען אים באַטראַכטן,
און האָבן געכאַפּט אַ מיאוסן פּסק פֿון עזריאל דעם שמשׂ: קינדער זאָלן
|