די יורשים
א
„די מאירס מיט די שניאורס“... אײגנטלעך, זײַנען דאָס געװען
נאָר אײן מאיר און נאָר אײן שניאור, און געװען זײַנען זײ אַ
צװילינג, און אַזױ שטאַרק ענלעך אײנס מיט דאָס אַנדערע, אַז עס זײַנען
געװען צײַטן, װאָס ס'איז כּמעט אוממעגלעך געװען צו טרעפֿן, װער פֿון
די צװײ איז דאָ מאיר און װער איז דאָ שניאור.
קינדװײַז, דערצײלט מען, האָט זיך געטראָפֿן מיט זײ אַ מעשׂה, מע
האָט זײ שיִער נישט פֿאַרביטן, און אפֿשר קאָן זײַן, אַז מע האָט זײ טאַקע
פֿאַרביטן. ומעשׂה שהיה כּך־היה.
זײער מוטער איז געװען, דאַרפֿט איר װיסן, אַ ייִדענע אַ קלײניטשקע,
נעבעך נישט קײן געזונטע, נאָר זײער אַ קינדלדיקע, דאָס הײסט, זי האָט
אױף איר לעבן שטאַרק געקינדלט; אַלע יאָר, אַלע יאָר האָט זי געהאַט
אַ קינד. דאָס קינד האָט אָבער נישט מער געמוטשעט זיך װי אַ יאָר און
איז, נישט פֿאַר אײַך געדאַכט, אַװעקגעקומען. אַזױ לאַנג, ביז זי האָט
אױפֿגעהערט צו קינדלען און האָט געמײנט, ס'איז אַן עק. צום סוף ―
דעם אײבערשטנס נסים! ― האָט זי גאָט באַגליקט, אױף דער עלטער שױן,
און דװקא מיט אַ פּאָרל! איז איר אָבער שװער געװען אַלײן אױסזײגן
בײדע קינדער, האָט זי נעבעך געמוזט דינגען אַ צוזײגערן. אַ ברירה האָט
זי געהאַט? אַ כּתרילעװקער ייִד, ער מעג זײַן װי אָרעם, װעט ער אױף
דער גאַס קײן קינד נישט אַרױסװאַרפֿן און אױף פֿרעמדע הענט דאָס נישט
אַװעקגעבן, סײַדן חלילה אַ יתום...
באַשטעלט אַ צוזײגערן, האָט די מוטער גענומען זיך מאירן )מאיר
איז געװען עלטער פֿון שניאורן אױף אַ גוטע האַלבע שעה(, און שניאורן
|
|
di yorshem
#
"di m#irs mit di shni#urs''... eygntlekh, zaynen dos geven
nor eyn Meyer un nor eyn shhneyer, un geven zaynen zey a
tsviling, un azoy shtark enlekh eyns mit dos andere, az es zaynen
geven tsaytn, vos s'iz kemat ummeglekh geven tsu trefn, ver fun
di tsvey iz do Meyer un ver iz do shhneyer.
kindvayz, dertseylt men, hot zikh getrofn mit zey a mayse, me
hot zey shier nisht farbitn, un efsher kon zayn, az me hot zey take
farbitn. umayse shehoye Kkh-hih.
zeyer muter iz geven, darft ir visn, a yidene a kleynitshke,
nebekh nisht keyn gezunte, nor zeyer a kindldike, dos heyst, zi hot
oyf ir lebn shtark gekindlt; ale yor, ale yor hot zi gehat
a kind. dos kind hot ober nisht mer gemutshet zikh vi a yor un
iz, nisht far aykh gedakht, avekgekumen. azoy lang, biz zi hot
oyfgehert tsu kindlen un hot gemeynt, s'iz an ek. tsum suf ―
dem eybershtns nisem! ― hot zi got baglikt, oyf der elter shoyn,
un davke mit a porl! iz ir ober shver geven aleyn oyszeygn
beyde kinder, hot zi nebekh gemuzt dingen a tsuzeygern. a breyre hot
zi gehat? a KTrilevker yid, er meg zayn vi orem, vet er oyf
der gas keyn kind nisht aroysvarfn un oyf fremde hent dos nisht
avekgebn, saydn kholile a yosem...
bashtelt a tsuzeygern, hot di muter genumen zikh m#irn )Meyer
iz geven elter fun shni#urn oyf a gute halbe sho(, un shni#urn
|
די יורשים
א
„די מאירס מיט די שניאורס“... אײגנטלעך, זײַנען דאָס געװען
נאָר <<אײן>> מאיר און נאָר <<אײן>> שניאור, און געװען זײַנען זײ אַ
צװילינג, און אַזױ שטאַרק ענלעך אײנס מיט דאָס אַנדערע, אַז עס זײַנען
געװען צײַטן, װאָס ס'איז כּמעט אוממעגלעך געװען צו טרעפֿן, װער פֿון
די צװײ איז דאָ מאיר און װער איז דאָ שניאור.
קינדװײַז, דערצײלט מען, האָט זיך געטראָפֿן מיט זײ אַ מעשׂה, מע
האָט זײ שיִער נישט פֿאַרביטן, און אפֿשר קאָן זײַן, אַז מע האָט זײ טאַקע
פֿאַרביטן. ומעשׂה שהיה כּך־היה.
זײער מוטער איז געװען, דאַרפֿט איר װיסן, אַ ייִדענע אַ קלײניטשקע,
נעבעך נישט קײן געזונטע, נאָר זײער אַ קינדלדיקע, דאָס הײסט, זי האָט
אױף איר לעבן שטאַרק געקינדלט; אַלע יאָר, אַלע יאָר האָט זי געהאַט
אַ קינד. דאָס קינד האָט אָבער נישט מער געמוטשעט זיך װי אַ יאָר און
איז, נישט פֿאַר אײַך געדאַכט, אַװעקגעקומען. אַזױ לאַנג, ביז זי האָט
אױפֿגעהערט צו קינדלען און האָט געמײנט, ס'איז אַן עק. צום סוף ―
דעם אײבערשטנס נסים! ― האָט זי גאָט באַגליקט, אױף דער עלטער שױן,
און דװקא מיט אַ פּאָרל! איז איר אָבער שװער געװען אַלײן אױסזײגן
בײדע קינדער, האָט זי נעבעך געמוזט דינגען אַ צוזײגערן. אַ ברירה האָט
זי געהאַט? אַ כּתרילעװקער ייִד, ער מעג זײַן װי אָרעם, װעט ער אױף
דער גאַס קײן קינד נישט אַרױסװאַרפֿן און אױף פֿרעמדע הענט דאָס נישט
אַװעקגעבן, סײַדן חלילה אַ יתום...
באַשטעלט אַ צוזײגערן, האָט די מוטער גענומען זיך מאירן )מאיר
איז געװען עלטער פֿון שניאורן אױף אַ גוטע האַלבע שעה(, און שניאורן
|