חנוכּה־געלט
א
טרעפֿט, קינדער, װאָסער יום־טובֿ, איז דער בעסטער פֿון אַלע
ימים־טובֿים?
חנוכּה.
אַכט טאָג כּסדר נישט גײן אין חדר, עסן לאַטקעס מיט שמאַלץ,
שפּילן אין דרײדלעך און באַקומען פֿון אַלע זײַטן חנוכּה־געלט ― נו,
באַדאַרף מען נאָך אַ בעסערן יום־טובֿ?
װינטער. דרױסן איז קאַלט, דער פֿראָסט ברענט מיט סכּנות, די
פֿענצטער זײַנען פֿאַרקאָװעט, באַדעקט מיט שנײ, צעמאָלט אױפֿן שענסטן
אַרט, און אין שטוב איז װאַרעם ― מחיה־נפֿשות. דאָס זילבערנע
חנוכּה־לעמפּל שטײט צוגעגרײט נאָך פֿון בײַ טאָג. דער טאַטע גײט־אום
איבער דער שטוב, די הענט אַרונטער, און דאַװנט מעריבֿ. אױסגעשטאַנען
שמונה־עשׂרה, נעמט ער אַרױס פֿון טישקעסטל אַ װאַקסן ליכטל )דעם
שמשׂ(, זאָגט „עלינו“ און מאַכט צו אונדז, צו מיר מיט מײַן ייִנגערן
ברודער מאָטל, אױף לשון־קודש:
― אי ־ אָ! שהוא נוטה שמים ויוסד האָרץ... אי ־ נו ־ אָ!
איך און מײַן ברודער מאָטל פֿאַרשטײען ניט װאָס ער מײנט, און
מיר פֿרעגן אים:
― װאָס? אַ שװעבעלע?
דער טאַטע באַװײַזט מיט דער האַנט אַהין, אין קיך אַרײַן.
― אי ־ אָ ־ אָ! ועל כּן נקװה לך... אי ־ אָ ־ נו!
― װאָס? אַ קאָלאָדאַטש־מעסער? אַ שערל? דאָס אײבערשטע
פֿונעם שטױסל?
|
|
khaneke-gelt
#
treft, kinder, voser yum-tuv, iz der bester fun ale
imim-toyvem?
khaneke.
akht tog keseyder nisht geyn in kheyder, esn latkes mit shmalts,
shpiln in dreydlekh un bakumen fun ale zaytn khaneke-gelt ― nu,
badarf men nokh a besern yum-tuv?
vinter. droysn iz kalt, der frost brent mit sakones, di
fentster zaynen farkovet, badekt mit shney, tsemolt oyfn shenstn
art, un in shtub iz varem ― mHih-nefoshes. dos zilberne
khaneke-lempl shteyt tsugegreyt nokh fun bay tog. der tate geyt-um
iber der shtub, di hent arunter, un davnt mayrev. oysgeshtanen
shimenesre, nemt er aroys fun tishkestl a vaksn likhtl )dem
shames(, zogt "oleynu'' un makht tsu undz, tsu mir mit mayn yingern
bruder motl, oyf lshun-kudsh:
― i - o! shhu# noyte shomayem oyusd horts... i - nu - o!
ikh un mayn bruder motl farshteyen nit vos er meynt, un
mir fregn im:
― vos? a shvebele?
der tate bavayzt mit der hant ahin, in kikh arayn.
― i - o - o! uel Kn nkvh lkh... i - o - nu!
― vos? a kolodatsh-meser? a sherl? dos eybershte
funem shtoysl?
|
חנוכּה־געלט
א
טרעפֿט, קינדער, װאָסער יום־טובֿ, איז דער בעסטער פֿון אַלע
ימים־טובֿים?
חנוכּה.
אַכט טאָג כּסדר נישט גײן אין חדר, עסן לאַטקעס מיט שמאַלץ,
שפּילן אין דרײדלעך און באַקומען פֿון אַלע זײַטן חנוכּה־געלט ― נו,
באַדאַרף מען נאָך אַ בעסערן יום־טובֿ?
װינטער. דרױסן איז קאַלט, דער פֿראָסט ברענט מיט סכּנות, די
פֿענצטער זײַנען פֿאַרקאָװעט, באַדעקט מיט שנײ, צעמאָלט אױפֿן שענסטן
אַרט, און אין שטוב איז װאַרעם ― מחיה־נפֿשות. דאָס זילבערנע
חנוכּה־לעמפּל שטײט צוגעגרײט נאָך פֿון בײַ טאָג. דער טאַטע גײט־אום
איבער דער שטוב, די הענט אַרונטער, און דאַװנט מעריבֿ. אױסגעשטאַנען
שמונה־עשׂרה, נעמט ער אַרױס פֿון טישקעסטל אַ װאַקסן ליכטל )דעם
שמשׂ(, זאָגט „עלינו“ און מאַכט צו אונדז, צו מיר מיט מײַן ייִנגערן
ברודער מאָטל, אױף לשון־קודש:
― אי ־ אָ! שהוא נוטה שמים ויוסד האָרץ... אי ־ נו ־ אָ!
איך און מײַן ברודער מאָטל פֿאַרשטײען ניט װאָס ער מײנט, און
מיר פֿרעגן אים:
― װאָס? אַ שװעבעלע?
דער טאַטע באַװײַזט מיט דער האַנט אַהין, אין קיך אַרײַן.
― אי ־ אָ ־ אָ! ועל כּן נקװה לך... אי ־ אָ ־ נו!
― װאָס? אַ קאָלאָדאַטש־מעסער? אַ שערל? דאָס אײבערשטע
פֿונעם שטױסל?
|