די פֿאָן
א
קינדער! איך װעל אײַך דערצײלן אַ מעשׂה מיט אַ פֿאָן. װי אַזױ
איך, אַן אָרעמאַנס אַ ייִנגל, האָב באַקומען אױף שׂימחת־תּורה אַ פֿאָן, װי
שװער זי איז מיר אָנגעקומען און װי גרינג איך האָב זי פֿאַרלױרן.
גאָט האָט מיך געשטראָפֿט, איך האָב זי אױסגעקרענקט...
אַז איך בין געװען אַ קלײן ייִנגעלע, אַזױ װי איר, האָט מען מיך
גערופֿן „טאָפּעלע טוטעריטו“, דאָס הײסט „קאָפּעלע
קוקעריקו“. װײסט איר, פֿאַרװאָס? װײַל, ערשטנס, האָב איך געהאַט אַ דין
קװיטשיק קולכל, װי אַ יונג האָנעכל, װאָס האָט נאָר־װאָס אָנגעהױבן
צו קרײען, און צװײטנס, האָב איך ניט געקאָנט אױסרײדן קײן „קוף“
און קײן „כּף“ און קײן „גימל“, און װי אױף צו־להכעיס האָט מײן טאַטע
באַדאַרפֿט הײסן קלמן, מײַן מאַמע ― גיטל קלמנס, איך ― קאָפּל גיטל
קלמנס, און דער רבי ― גרשון גאָרגל דרדקי פֿון גאַלגאַניװקע.
― ייִנגעלע! װי אַזױ רופֿט מען דיך?
― מיך? טאָפּל דיטל טלמנס...
― העכער אַ ביסעלע!
― טאָפּל דיטל טלמנס!...
― נאָך העכער!
איך שרײַ הױך, אױף אַ קול:
― טאָ־פּל! די־טל! טל־מנס!
― און בײַ װעמען לערנסטו?
― בײַ װעמען לערן איך? בײַ דרשון דאָרדל דרדטי פֿון
דאַלאַדאַניװטע!...
|
|
di fon
#
kinder! ikh vel aykh dertseyln a mayse mit a fon. vi azoy
ikh, an oremans a yingl, hob bakumen oyf simkhas-Wurh a fon, vi
shver zi iz mir ongekumen un vi gring ikh hob zi farloyrn.
got hot mikh geshtroft, ikh hob zi oysgekrenkt...
az ikh bin geven a kleyn yingele, azoy vi ir, hot men mikh
gerufn "topele tuteritu'', dos heyst "kopele
kukeriku''. veyst ir, farvos? vayl, ershtns, hob ikh gehat a din
kvitshik kelekhl, vi a yung honekhl, vos hot nor-vos ongehoybn
tsu kreyen, un tsveytns, hob ikh nit gekont oysreydn keyn "kuf''
un keyn "kaf'' un keyn "giml'', un vi oyf tsu-lhkheys hot meyn tate
badarft heysn Kalmen, mayn mame ― gitl klmns, ikh ― kopl gitl
klmns, un der rebi ― Gershn gorgl dardeke fun galganivke.
― yingele! vi azoy ruft men dikh?
― mikh? topl ditl tlmns...
― hekher a bisele!
― topl ditl tlmns!...
― nokh hekher!
ikh shray hoykh, oyf a kol:
― to-pl! di-tl! tl-mns!
― un bay vemen lernstu?
― bay vemen lern ikh? bay drshun dordl drdti fun
daladanivte!...
|
די פֿאָן
א
קינדער! איך װעל אײַך דערצײלן אַ מעשׂה מיט אַ פֿאָן. װי אַזױ
איך, אַן אָרעמאַנס אַ ייִנגל, האָב באַקומען אױף שׂימחת־תּורה אַ פֿאָן, װי
שװער זי איז מיר אָנגעקומען און װי גרינג איך האָב זי פֿאַרלױרן.
גאָט האָט מיך געשטראָפֿט, איך האָב זי אױסגעקרענקט...
אַז איך בין געװען אַ קלײן ייִנגעלע, אַזױ װי איר, האָט מען מיך
גערופֿן „<<טאָפּעלע טוטעריטו>>“, דאָס הײסט „קאָפּעלע
קוקעריקו“. װײסט איר, פֿאַרװאָס? װײַל, ערשטנס, האָב איך געהאַט אַ דין
קװיטשיק קולכל, װי אַ יונג האָנעכל, װאָס האָט נאָר־װאָס אָנגעהױבן
צו קרײען, און צװײטנס, האָב איך ניט געקאָנט אױסרײדן קײן „קוף“
און קײן „כּף“ און קײן „גימל“, און װי אױף צו־להכעיס האָט מײן טאַטע
באַדאַרפֿט הײסן קלמן, מײַן מאַמע ― גיטל קלמנס, איך ― קאָפּל גיטל
קלמנס, און דער רבי ― גרשון גאָרגל דרדקי פֿון גאַלגאַניװקע.
― ייִנגעלע! װי אַזױ רופֿט מען דיך?
― מיך? טאָפּל דיטל טלמנס...
― העכער אַ ביסעלע!
― טאָפּל דיטל טלמנס!...
― נאָך העכער!
איך שרײַ הױך, אױף אַ קול:
― טאָ־פּל! די־טל! טל־מנס!
― און בײַ װעמען לערנסטו?
― בײַ װעמען לערן איך? בײַ דרשון דאָרדל דרדטי פֿון
דאַלאַדאַניװטע!...
|