II
מיר איז גוט ― איך בין אַ יתום!
― א ―
פֿון זינט איך בין צו מײַן שׂכל געקומען, געדענק איך ניט, איך זאָל
זײַן אַזאַ מיוחס, װי אַצינד. װאָס איז מיט מיר דער ייִחוס? ― מײַן
טאַטע, פּײסי דער חזן, װײסט איר דאָך, איז געשטאָרבן דעם ערשטן
טאָג שבֿועות, און איך בין געבליבן אַ יתום.
פֿון דעם ערשטן טאָג נאָך שבֿועות האָבן מיר אָנגעהױבן זאָגן קדיש
― איך און מײַן ברודער אליהו. ער טאַקע האָט מיך אױסגעלערנט זאָגן
קדיש.
מײַן ברודער אליהו איז אַ געטרײַער ברודער, אָבער נישט קײן
גוטער רבי. ער איז אַ כּעסן, ער שלאָגט זיך! ער האָט אױפֿגעעפֿנט אַ סידור
און האָט זיך אַװעקגעזעצט מיט מיר און האָט אָנגעהױבן מיט מיר
שטודירן:
― יתגדל ויתקדש שמיה רבה... ער װיל, אַז איך זאָל שױן
קאָנען אױסנװײניק. ער חזרט־איבער מיט מיר נאָכאַמאָל און נאָכאַמאָל,
פֿון אָנהײב ביזן סוף, און הײסט מיר, אַז איצט זאָל איך שױן זאָגן
אַלײן. איך זאָג אַלײן, אָבער עס גײט ניט.
ביז „ויצמח פּורקניה“ איז נאָך װי עס איז, און קומט צו „ויצמח
פּורקניה“, פֿאַרטשעפּע איך מיך. דערלאַנגט ער מיר מיטן עלנבױגן און
זאָגט מיר, אַז דער קאָפּ איז מיר, אַ פּנים, ערגעץ אין דרױסן )גלײַך װי
געטראָפֿן(, אָדער ערגעץ בײַם קעלבל )גלײַך װי ער איז געװען דערבײַ(...
ער פֿױלט זיך ניט און חזרט אײַן מיט מיר נאָכאַמאָל. איך האָב מיך
קױם דערשלאָגן ביז „לעילא ולעילא מן כּל ברכתא ושירתא תּושבחתא“
|
|
ayay
mir iz gut ― ikh bin a yosem!
― # ―
fun zint ikh bin tsu mayn seykhl gekumen, gedenk ikh nit, ikh zol
zayn aza meyukhes, vi atsind. vos iz mit mir der yikhes? ― mayn
tate, peysi der khazn, veyst ir dokh, iz geshtorbn dem ershtn
tog shvues, un ikh bin geblibn a yosem.
fun dem ershtn tog nokh shvues hobn mir ongehoybn zogn kadesh
― ikh un mayn bruder Elye. er take hot mikh oysgelernt zogn
kadesh.
mayn bruder Elye iz a getrayer bruder, ober nisht keyn
guter rebi. er iz a kaysn, er shlogt zikh! er hot oyfgeefnt a sider
un hot zikh avekgezetst mit mir un hot ongehoybn mit mir
shtudirn:
― iTgdl oyTkdsh shmih rbh... er vil, az ikh zol shoyn
konen oysnveynik. er khazrt-iber mit mir nokhamol un nokhamol,
fun onheyb bizn suf, un heyst mir, az itst zol ikh shoyn zogn
aleyn. ikh zog aleyn, ober es geyt nit.
biz "oytsemekh purknih'' iz nokh vi es iz, un kumt tsu "oytsemekh
purknih'', fartshepe ikh mikh. derlangt er mir mitn elnboygn un
zogt mir, az der kop iz mir, a ponem, ergets in droysn )glaykh vi
getrofn(, oder ergets baym kelbl )glaykh vi er iz geven derbay(...
er foylt zikh nit un khazrt ayn mit mir nokhamol. ikh hob mikh
koym dershlogn biz "leyl# uleyl# man kol brkhT# ushirT# WushbHT#''
|
II
מיר איז גוט ― איך בין אַ יתום!
― א ―
פֿון זינט איך בין צו מײַן שׂכל געקומען, געדענק איך ניט, איך זאָל
זײַן אַזאַ מיוחס, װי אַצינד. װאָס איז מיט מיר דער ייִחוס? ― מײַן
טאַטע, פּײסי דער חזן, װײסט איר דאָך, איז געשטאָרבן דעם ערשטן
טאָג שבֿועות, און איך בין געבליבן אַ יתום.
פֿון דעם ערשטן טאָג נאָך שבֿועות האָבן מיר אָנגעהױבן זאָגן קדיש
― איך און מײַן ברודער אליהו. ער טאַקע האָט מיך אױסגעלערנט זאָגן
קדיש.
מײַן ברודער אליהו איז אַ געטרײַער ברודער, אָבער נישט קײן
גוטער רבי. ער איז אַ כּעסן, ער שלאָגט זיך! ער האָט אױפֿגעעפֿנט אַ סידור
און האָט זיך אַװעקגעזעצט מיט מיר און האָט אָנגעהױבן מיט מיר
שטודירן:
― יתגדל ויתקדש שמיה רבה... ער װיל, אַז איך זאָל שױן
קאָנען אױסנװײניק. ער חזרט־איבער מיט מיר נאָכאַמאָל און נאָכאַמאָל,
פֿון אָנהײב ביזן סוף, און הײסט מיר, אַז איצט זאָל איך שױן זאָגן
אַלײן. איך זאָג אַלײן, אָבער עס גײט ניט.
ביז „ויצמח פּורקניה“ איז נאָך װי עס איז, און קומט צו „ויצמח
פּורקניה“, פֿאַרטשעפּע איך מיך. דערלאַנגט ער מיר מיטן עלנבױגן און
זאָגט מיר, אַז דער קאָפּ איז מיר, אַ פּנים, ערגעץ אין דרױסן )גלײַך װי
געטראָפֿן(, אָדער ערגעץ בײַם קעלבל )גלײַך װי ער איז געװען דערבײַ(...
ער פֿױלט זיך ניט און חזרט אײַן מיט מיר נאָכאַמאָל. איך האָב מיך
קױם דערשלאָגן ביז „לעילא ולעילא מן כּל ברכתא ושירתא תּושבחתא“
|