דאָס ערשטע קאַפּיטל: לאָמיר זיך בײַטן
עס איז שױן געװען װײַט נאָך האַלבע נאַכט.
אין אַ באַזונדער קאַבינעט פֿונעם עלעגאַנטן רעסטאָראַן
„עלעפֿאַנט“, בײַ עלעקטרישע באַלײַכטונג, בײַ הילכיקע מוזיק , פּלױדערײַ
און געלעכטערן , זענען געזעסן אַ פּאָר צענדלינג יונגעלײַט , כּמעט
נאָך גאָר קינדער , און האָבן געטרונקען , גערױכערט , געהאַלטן
דרשות און גלאַט געפּלאַפּלט, געלאַכט און געטאַראַבאַניעט אױפֿן
פֿאָרטעפּיאַן ― מיט אײנעם װאָרט, געהוליעט.
דאָס איז געװען אַ קערמעשל פֿון חבֿרים , װאָס האָבן
נאָר־װאָס געענדיקט גימנאַזיע און האָבן צום לעצטן מאָל זיך
צונױפֿגעקליבן , פֿאַרבראַכט אינאײנעם אַן אָװנט און געזעגנט זיך אױף
אַ לאַנגע צײַט, אפֿשר אױף שטענדיק. אין עטלעכע טעג אַרום װעט
מען זיך צופֿאָרן, איטלעכער אין זײַן הײם, און גאָט װײס, אױב
מע װעט זיך אַמאָל באַגעגענען.
דער געדאַנק פֿון ניט באַגעגענען זיך איז בײַ זײ אַלע אַזױ נײַ,
אַזױ װילד, אַז עס מאָלט זיך זײ אױס , אַז עס איז נאָר אַ חלום.
סטײַטש־סטײַטש! אַכט יאָר געװען אינאײנעם. אַכט יאָר איז ניט
אַװעקגעגאַנגען אַ טאָג, מע זאָל זיך ניט זען. און פּלוצעם װעט מען
זיך צופֿאָרן , און װער װײס, װוּ און װען מע װעט זיך זען !...
― צוליב דעם דאַרף מען נעמען, קינדער, נאָך צו גלעזלעך
װײַן!
נאָך צו גלעזלעך און נאָך צו גלעזלעך, און נאָך יעדן גלעזל
|
|
dos ershte kapitl: lomir zikh baytn
es iz shoyn geven vayt nokh halbe nakht.
in a bazunder kabinet funem elegantn restoran
"elefant'', bay elektrishe balaykhtung, bay hilkhike muzik , ployderay
un gelekhtern , zenen gezesn a por tsendling yungelayt , kemat
nokh gor kinder , un hobn getrunken , geroykhert , gehaltn
droshes un glat geplaplt, gelakht un getarabanyet oyfn
fortepyan ― mit eynem vort, gehulyet.
dos iz geven a kermeshl fun khaveyrem , vos hobn
nor-vos geendikt gimnazye un hobn tsum letstn mol zikh
tsunoyfgeklibn , farbrakht in#eynem an ovnt un gezegnt zikh oyf
a lange tsayt, efsher oyf shtendik. in etlekhe teg arum vet
men zikh tsuforn, itlekher in zayn heym, un got veys, oyb
me vet zikh amol bagegenen.
der gedank fun nit bagegenen zikh iz bay zey ale azoy nay,
azoy vild, az es molt zikh zey oys , az es iz nor a kholem.
staytsh-staytsh! akht yor geven in#eynem. akht yor iz nit
avekgegangen a tog, me zol zikh nit zen. un plutsem vet men
zikh tsuforn , un ver veys, vu un ven me vet zikh zen !...
― tsulib dem darf men nemen, kinder, nokh tsu glezlekh
vayn!
nokh tsu glezlekh un nokh tsu glezlekh, un nokh yedn glezl
|
דאָס ערשטע קאַפּיטל: לאָמיר זיך בײַטן
עס איז שױן געװען װײַט נאָך האַלבע נאַכט.
אין אַ באַזונדער קאַבינעט פֿונעם עלעגאַנטן רעסטאָראַן
„<<עלעפֿאַנט>>“, בײַ עלעקטרישע באַלײַכטונג, בײַ הילכיקע מוזיק , פּלױדערײַ
און געלעכטערן , זענען געזעסן אַ פּאָר צענדלינג יונגעלײַט , כּמעט
נאָך גאָר קינדער , און האָבן געטרונקען , גערױכערט , געהאַלטן
דרשות און גלאַט געפּלאַפּלט, געלאַכט און געטאַראַבאַניעט אױפֿן
פֿאָרטעפּיאַן ― מיט אײנעם װאָרט, געהוליעט.
דאָס איז געװען אַ קערמעשל פֿון חבֿרים , װאָס האָבן
נאָר־װאָס געענדיקט גימנאַזיע און האָבן צום לעצטן מאָל זיך
צונױפֿגעקליבן , פֿאַרבראַכט אינאײנעם אַן אָװנט און געזעגנט זיך אױף
אַ לאַנגע צײַט, אפֿשר אױף שטענדיק. אין עטלעכע טעג אַרום װעט
מען זיך צופֿאָרן, איטלעכער אין זײַן הײם, און גאָט װײס, אױב
מע װעט זיך אַמאָל באַגעגענען.
דער געדאַנק פֿון ניט באַגעגענען זיך איז בײַ זײ אַלע אַזױ נײַ,
אַזױ װילד, אַז עס מאָלט זיך זײ אױס , אַז עס איז נאָר אַ חלום.
סטײַטש־סטײַטש! אַכט יאָר געװען אינאײנעם. אַכט יאָר איז ניט
אַװעקגעגאַנגען אַ טאָג, מע זאָל זיך ניט זען. און פּלוצעם װעט מען
זיך צופֿאָרן , און װער װײס, װוּ און װען מע װעט זיך זען !...
― צוליב דעם דאַרף מען נעמען, קינדער, נאָך צו גלעזלעך
װײַן!
נאָך צו גלעזלעך און נאָך צו גלעזלעך, און נאָך יעדן גלעזל
|