364 שלום עליכם
טאָג האָבן זײ זיך געקריגט. איז געבליבן, דאָס קינד זאָל הײסן לאה־גיטל,
נאָך בײדע מאַמעס. אַן עק. האָט זיך דער טאַטע אַרומגעקוקט. ער װיל ניט
לאה־גיטל. „װאָס איז דער שׂכל?“ „אַזױ. פֿאַרװאָס קומט איר, אַז איר
מאַמעס נאָמען זאָל גײן פֿריִער?“ קומט צו גײן מײַן ברודער מאָטל פֿון
שול און זאָגט, אַז ער האָט איר גאָר געגעבן אַ נאָמען אסתּר. זאָגט אים
דער טאַטע: „פּרא־אָדם“! פֿון װאַנען האָט זיך צו דיר גענומען אַ נאָמען
אסתּר?“ ענטפֿערט אים מאָטל: „האָסט פֿאַרגעסן, אַז מיר האָבן באַלד
פּורים?“... נו, װאָס װעט איר אים, אַ שטײגער, איצטער זאָגן? אַן
עק. מע הערט שױן מער נישט קײן „פּרא־אָדם“ פֿונעם טאַטן. נאָר בײדע,
אי דער טאַטע, אי די מאַמע, קוקן עפּעס מאָדנע אײנס אױף דאָס אַנדערע
און מע כאַפּט אַ שװײַג.
װאָס האָבן געהײסן דער דאָזיקער קוק מיט דעם דאָזיקן שװײַג ―
װײס איך נישט. אפֿשר װײסט איר?...
געשריבן אין יאָר 1910.
|
|
364 sholem aleykhem
tog hobn zey zikh gekrigt. iz geblibn, dos kind zol heysn l#h-gitl,
nokh beyde mames. an ek. hot zikh der tate arumgekukt. er vil nit
l#h-gitl. "vos iz der seykhl?'' "azoy. farvos kumt ir, az ir
mames nomen zol geyn frier?'' kumt tsu geyn mayn bruder motl fun
shul un zogt, az er hot ir gor gegebn a nomen Ester. zogt im
der tate: "pereodem''! fun vanen hot zikh tsu dir genumen a nomen
Ester?'' entfert im motl: "host fargesn, az mir hobn bald
purem?''... nu, vos vet ir im, a shteyger, itster zogn? an
ek. me hert shoyn mer nisht keyn "pereodem'' funem tatn. nor beyde,
i der tate, i di mame, kukn epes modne eyns oyf dos andere
un me khapt a shvayg.
vos hobn geheysn der doziker kuk mit dem dozikn shvayg ―
veys ikh nisht. efsher veyst ir?...
geshribn in yor 1910.
|
364 שלום עליכם
טאָג האָבן זײ זיך געקריגט. איז געבליבן, דאָס קינד זאָל הײסן לאה־גיטל,
נאָך בײדע מאַמעס. אַן עק. האָט זיך דער טאַטע אַרומגעקוקט. ער װיל ניט
לאה־גיטל. „װאָס איז דער שׂכל?“ „אַזױ. פֿאַרװאָס קומט איר, אַז איר
מאַמעס נאָמען זאָל גײן פֿריִער?“ קומט צו גײן מײַן ברודער מאָטל פֿון
שול און זאָגט, אַז ער האָט איר גאָר געגעבן אַ נאָמען אסתּר. זאָגט אים
דער טאַטע: „פּרא־אָדם“! פֿון װאַנען האָט זיך צו דיר גענומען אַ נאָמען
אסתּר?“ ענטפֿערט אים מאָטל: „האָסט פֿאַרגעסן, אַז מיר האָבן באַלד
פּורים?“... נו, װאָס װעט איר אים, אַ שטײגער, איצטער זאָגן? אַן
עק. מע הערט שױן מער נישט קײן „פּרא־אָדם“ פֿונעם טאַטן. נאָר בײדע,
אי דער טאַטע, אי די מאַמע, קוקן עפּעס מאָדנע אײנס אױף דאָס אַנדערע
און מע כאַפּט אַ שװײַג.
װאָס האָבן געהײסן דער דאָזיקער קוק מיט דעם דאָזיקן שװײַג ―
װײס איך נישט. אפֿשר װײסט <<איר>>?...
געשריבן אין יאָר 1910.
|