זאָג מיר, לבֿנה
מרדכי געבירטיג

דער קאַלטער װינטער איז שױן אַריבער,
די פֿרילינג־זון מיט פֿרײד באַגריסט די װעלט,
	נאָר מיר אין האַרצן װערט טעגלעך טריבער,
	זײַט מײַן געליבטער איז אַרױס אין פֿעלד.

קענען מיך דען פֿרײען די פֿרילינגס־בלומען,
די פֿײגעלעך מיט זײער ליב געזאַנג,
	װען פֿון מײַן חתן איז נישט געקומען
	קײן שום ידיעה שױן חדשים לאַנג.

נישט זאָרג, געליבטע, האָט ער מיט טרערן
די לעצטע נאַכט דערקלערט אין װעלדל מיר;
	בײַ דער לבֿנה און בײַ די שטערן
	שװער איך דיר צו: מײַן האַרץ געהער צו דיר.

און טרױעריק האָבן די בײמער אַלע,
די בלימעלעך, די גרעזעלעך גערױשט,
	גלײַך װי זײ װאָלטן באַװײנט די כּלה,
	װאָס שטײט פֿון לעצטן ליבן קוש באַרױשט.

האָט ער זײַן שבֿועה, זײַן װאָרט געבראָכן,
צי אפֿשר האָט פֿאַרנומען אים דער פֿײַנט?
	צי ליגט דרױסן די ברוסט צעשטאָכן
	און פֿון יסורים קרעכצט ער דאָרט און װײנט.,

זאָג מיר, לבֿנה, זאָגט, ליבע שטערן,
איר, עדות מײַנע, נאָך פֿון יענער נאַכט:
	צי װעט מײַן חתן צוריק זיך קערן,
	צי האָט דער טױט זײַן טרײַעס אױג פֿאַרמאַכט?