די נאַכט
מאַרק װאַרשאַװסקי

ס'איז פֿינצטער, פֿינצטער, װאָלקן שטײען,
זײ האָט דער קאַלטער װינט געבראַכט;
אין הימל איז קײן שײַן צו זען,
אַראָפּגעלאָזט האָט זיך די נאַכט.

פֿאַרלאָרן האָט די װעלט איר נאָמען,
פֿאַרפֿינצטערט ליגט זי װי זי איז גרױס,
פֿאַרװיאַלעט ליגן אַלע בלומען,
געשטאָרבן ליגט די לעצטע רױז.

די בײמער פֿון דעם װאַלד דעם אַלטן
זײ האָבן זיך צו דר'ערד געלענט,
די חיות האָבן זיך באַהאַלטן, 
און, אױ, דער מענטש האָט זיך צעװײנט:

װאָס קאָן די נאַכט דעם מענטשן געבן?
װאָס קאָן אים געבן די װיסטע קעלט? ―
פֿאַרװיסט, פֿאַרפֿינצטערט איז דאָס לעבן,
פֿאַרװיסט, פֿאַרפֿינצטערט איז די װעלט!

די שײן, דער טאָג האָט זיך פֿאַרבאָרגן,
עס װײנען, קלאָגן בערג און טאָל:
צי קומען װעם אַמאָל דער מאָרגן?
צי קומען װעם דער טאָג אַמאָל?

װי לאַנג װעט זײַן דער טאָג פֿאַרבאָרגן?
„װאָס הערט זיך, װעכטער, מיט דער נאַכט?“
דער װעכטער זאָגט: „עס קומט דער מאָרגן,
װי לאַנג עס זאָל ניט זײַן די נאַכט...“