אַן אַרבעטלאָזער
מרדכי געבירטיג

אָט דרײ איך אַזױ זיך שױן װאָכן, חדשים
	אַרום אין די גאַסן ביז ס'פֿאַלט־צו די נאַכט,
און זוך אַלץ אַ מיטל, כ'זאָל קענען פֿאַרגעסן,
אַז איך װעל, װי נעכטן, הײַנט װידער נישט עסן,
	נו, גײ איך אַזױ זיך און קלער אַלץ און טראַכט.

נו, פֿאַלט מיר אײַן פּלוצלינג, כ'װעל צײלן די הײַזער,
	די קראָמען, די קונים װאָס גײען אַרײַן,
כּדי נישט צו פֿילן דעם װײטיק אין מאָגן,
װי עפּעס אַ װאָרעם האַלט דאָרט אין אײן נאָגן ―
	אַ זעלטן גוט מיטל װעט דאַכט זיך דאָס זײַן.

נאָר װי אױף להכעיס, דעם שׂטנס אַ שפּיצל,
	אַ קרעמל פֿון עסנװאַרג װוּ נאָר אַ הױז,
און ס'װינקען זײער תּאַװהדיק, רײצן און ציִען,
װי מײדלשע אױגן װאָס ברענען און גליִען,
	די פֿרישינקע זעמל פֿון קױשן אַרױס.

נו, שטײ איך אַזױ זיך און עס מיט די אױגן
	די זעמל, און כ'פֿיל װי מיר װאַסערט אין מױל,
נו, זוך איך אַ מיטל, כ'זאָל קענען פֿאַרגעסן
אַז איך װעל, װי נעכטן, הײַנט װידער נישט עסן,
	און אַלץ אין מיר ציטערט פֿון אימה און גרױל.

נו, פֿאַלט מיר אײַן פּלוצלונג, כ'װעל הינט אין גאַס צײלן,
	פֿאַראַן הינט, װאָס שפּרינגען פֿון װױלטאָג אַרום,
באַפּוצט און באַהאָנגען מיט מאַרקעס און גלעקלעך;
פֿאַראַן הינט פֿאַרדאַרטע װאָס קוקן אױס שרעקלעך,
	װאָס דרײען זיך הונגעריק הפֿקר אַרום.

נאָר װי אױף להכעיס, שױן װידער דער שׂטן,
	אַ הונט שטײט און גריזשעט אַ טרוקענעם בײן,
און אָט קומט אַ צװײטער, זײ נעמען זיך בײַסן,
ס'װיל אײנער בײַם צװײטן דעם בײן אַרױסרײַסן,
	נו, שטײ איך און שמײכל און קריץ מיט די צײן.