ד ע ר ב ל ו ט י ק ע ר ש פּ אַ ס
דאָס זעקס־און־פֿערציקסטע קאַפּיטל
“פּ ע ק ל ע ך“.
טאָמער איז קאַרג, װאָס יעדער ייִד האָט זיך זײַן אײגן
פּעקל: דאגות־פּרנסה, פּראַװאָזשיטעלסטװע, פּראָצענט־נאָרמע בײַ קינדער
לערנען וכּדומה נאָך אַזעלכע הנחות און פּריװילעגיעס, װאָס נאָר אַ ייִד
קאָן דערצו זוכה זײַן, האָט גאָט ברוך־הוא באַװיליקט די ייִדן פֿון
דער געבענטשטער שטאָט, װוּ עס קומט פֿאָר אונדזער
אױסערגעװײנלעכע געשיכטע, מיט גאָר אַ באַזונדער פּעקל, אַ מין כּל־ישׂראל־פּעקל,
מיטן נאָמען שטשיגירינסקי.
די ייִדן, װאָס זענען שױן געװױנט געװאָרן צו צרות און
געפּרוּװט געװאָרן ניט דאָס ערשטע מאָל אין אַזעלכע בילבולים נאָך
פֿון פֿאַרצײַטן, און דערצו איז מען נאָך שטענדיק פֿאַרטראָגן און
פֿאַרהאַװעט אין בילכערע נעענטערע דאגות, האָבן דאָס אַלצדינג
אױסגעהערט און צוגעזען און פֿון אײן טאָג צום אַנדערן װי פֿאַרגעסן.
ערשט אַז ס'איז געקומען פּסח, דער ליבער גוטער יום־טובֿ פּסח, און
ייִדן האָבן אַרױסגעטראָגן דעם חמץ, אַראָפּגעװאָרפֿן פֿון זיך די
שװערע װאָכעדיקע װינטערדיקע מלבושים, אָנגעטאָן זיך אַלע נײַ און
אַלע יום־טובֿדיק, און צונױפֿגענומען זיך אַלע אין שול אַרײַן, האָט
מען זיך דאָרט אָנגעהערט נײַעס פֿונעם „פּעקל“, אַזױ פֿיל נײַעס אַז
ס'איז אַלעמען פֿאַרקילט געװאָרן אינװײניק און ס'איז זײ פֿאַרשטערט
געװאָרן דער יום־טובֿ.
דאָס הײסט, געקומען איז מען אין שול אַרײַן נישט הערן
נײַעס, נאָר דאַװנען, און עס קאָן זײער געמאָלט זײַן, אַז תּיכּף נאָכן
דאַװנען װאָלט מען זיך װי אַלע מאָל געװוּנטשן אײנער דעם אַנדערן
אַ גוט יום־טובֿ און װי אַלע מאָל זיך צעגאַנגען אַהײם, איטלעכער צו
|
|
der blutiker shpa s
dos zeks-un-fertsikste kapitl
''pekle kh''.
tomer iz karg, vos yeder yid hot zikh zayn eygn
pekl: dayges-prnsh, pravozhitelstve, protsent-norme bay kinder
lernen vekedoyme nokh azelkhe hanokhes un privilegyes, vos nor a yid
kon dertsu zoykhe zayn, hot got brukh-hu# bavilikt di yidn fun
der gebentshter shtot, vu es kumt for undzer
oysergeveynlekhe geshikhte, mit gor a bazunder pekl, a min Kl-yisroel-pekl,
mitn nomen shtshigirinski.
di yidn, vos zenen shoyn gevoynt gevorn tsu tsores un
gepruvt gevorn nit dos ershte mol in azelkhe bilbulem nokh
fun fartsaytn, un dertsu iz men nokh shtendik fartrogn un
farhavet in bilkhere neentere dayges, hobn dos altsding
oysgehert un tsugezen un fun eyn tog tsum andern vi fargesn.
ersht az s'iz gekumen peysekh, der liber guter yum-tuv peysekh, un
yidn hobn aroysgetrogn dem khomets, aropgevorfn fun zikh di
shvere vokhedike vinterdike malbushem, ongeton zikh ale nay un
ale yum-tuvdik, un tsunoyfgenumen zikh ale in shul arayn, hot
men zikh dort ongehert nayes funem "pekl'', azoy fil nayes az
s'iz alemen farkilt gevorn inveynik un s'iz zey farshtert
gevorn der yum-tuv.
dos heyst, gekumen iz men in shul arayn nisht hern
nayes, nor davnen, un es kon zeyer gemolt zayn, az teykef nokhn
davnen volt men zikh vi ale mol gevuntshn eyner dem andern
a gut yum-tuv un vi ale mol zikh tsegangen aheym, itlekher tsu
|
ד ע ר ב ל ו ט י ק ע ר ש פּ אַ ס
דאָס זעקס־און־פֿערציקסטע קאַפּיטל
“פּ ע ק ל ע ך“.
טאָמער איז קאַרג, װאָס יעדער ייִד האָט זיך זײַן אײגן
פּעקל: דאגות־פּרנסה, פּראַװאָזשיטעלסטװע, פּראָצענט־נאָרמע בײַ קינדער
לערנען וכּדומה נאָך אַזעלכע הנחות און פּריװילעגיעס, װאָס נאָר אַ ייִד
קאָן דערצו זוכה זײַן, האָט גאָט ברוך־הוא באַװיליקט די ייִדן פֿון
דער געבענטשטער שטאָט, װוּ עס קומט פֿאָר אונדזער
אױסערגעװײנלעכע געשיכטע, מיט גאָר אַ באַזונדער פּעקל, אַ מין כּל־ישׂראל־פּעקל,
מיטן נאָמען שטשיגירינסקי.
די ייִדן, װאָס זענען שױן געװױנט געװאָרן צו צרות און
געפּרוּװט געװאָרן ניט דאָס ערשטע מאָל אין אַזעלכע בילבולים נאָך
פֿון פֿאַרצײַטן, און דערצו איז מען נאָך שטענדיק פֿאַרטראָגן און
פֿאַרהאַװעט אין בילכערע נעענטערע דאגות, האָבן דאָס אַלצדינג
אױסגעהערט און צוגעזען און פֿון אײן טאָג צום אַנדערן װי פֿאַרגעסן.
ערשט אַז ס'איז געקומען פּסח, דער ליבער גוטער יום־טובֿ פּסח, און
ייִדן האָבן אַרױסגעטראָגן דעם חמץ, אַראָפּגעװאָרפֿן פֿון זיך די
שװערע װאָכעדיקע װינטערדיקע מלבושים, אָנגעטאָן זיך אַלע נײַ און
אַלע יום־טובֿדיק, און צונױפֿגענומען זיך אַלע אין שול אַרײַן, האָט
מען זיך דאָרט אָנגעהערט נײַעס פֿונעם „פּעקל“, אַזױ פֿיל נײַעס אַז
ס'איז אַלעמען פֿאַרקילט געװאָרן אינװײניק און ס'איז זײ פֿאַרשטערט
געװאָרן דער יום־טובֿ.
דאָס הײסט, געקומען איז מען אין שול אַרײַן נישט הערן
נײַעס, נאָר דאַװנען, און עס קאָן זײער געמאָלט זײַן, אַז תּיכּף נאָכן
דאַװנען װאָלט מען זיך װי אַלע מאָל געװוּנטשן אײנער דעם אַנדערן
אַ גוט יום־טובֿ און װי אַלע מאָל זיך צעגאַנגען אַהײם, איטלעכער צו
|