דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס פֿינף־און־דרײַסיקסטע קאַפּיטל
אײן מענטש אַלײן
שׂרה שאַפּיראָ איז טאַקע ניט קײן רביצין און איז ניט גלײַך צו
איר שװיגערין טױבע פֿאַמיליאַנט, װאָס אַז עס קומט ערבֿ־פּסח, טוט
זי אָן, זאָגט מען, דער קאַץ זעקלעך אױף די לאַפּקעס, זי זאָל ניט
פֿאָרטראָגן קײן חמץ אין פּסח אַרײַן. פֿונדעסטװעגן װערט שׂרה אױך
אײן אַנדער מענטש, אַז עס קומט דער ערבֿ־פּסח. אַז קײן דינסט,
ברוך־השם, האַלט זי ניט, איז זי נעבעך אומעטום אַלײן, פֿון די
מצות ביזן פּסחיקן באָרשט, אײן מענטש אַלײן: אַלײן רײניקן, אַלײן
כּשרן, שײַערן, װאַשן, שמירן, טרײסלען, קלאַפּן, מיט אײנעם
װאָרט ― דעם חמץ אַרױספֿירן, דעם פּסח אַרײַנפֿירן ―
נו, איז שױן אַ חידוש, אַן מע װערט אױפֿגערעגט און בײז מיט
סכּנות־נפֿשות, נישט צוצוטרעטן, קײן װאָרט ניט זאָגן?
דעם טאָג פֿון ערבֿ־פּסח איז שׂרה געקומען פֿון מאַרק מיט די
פֿיש און מיטן פֿלײש, מיטן פּסחיקן געפֿעס און מיט די
„שאַר־ירקות“, אַ צעקאָכטע, אַ צעטראָגענע, אַ פֿאַרשװיצטע, אַ פֿאַרברענטע. די
אױגן האָבן איר אַזש אַרױסגעזעצט פֿון קאָפּ. אָפּגערוט זיך אַ
װײַלע, מער ניט נאָר איבערגעכאַפּט דעם אָטעם, איז זי געבליבן
שטײן אין מיטן שטוב, באַטראַכט דאָס נאָך ניט צונױפֿגעלײגטע
חמציקע געפֿעס און דאָס נאָך ניט צעפּאַקעװעטע פּסחיקע געפֿעס,
מיטן איבערגעדעקטן דײזשקעלע באָרשט, װאָס אין װינקעלע, מיט
די קרענצלעך ציבעלעס, װאָס אױף די װענט, מיט די בוריקלעך,
מיט די קאַרטאָפֿליעס, מיטן כרײן, מיט דעם נײַעם ריבאײַזן און מיט
די „שאַר־ירקות“, און זי פֿאַרברעכט מיט די הענט און זאָגט צו זיך
אַלײן:
|
|
der blutiker shpas
dos finf-un-draysikste kapitl
eyn mentsh aleyn
shore shapiro iz take nit keyn rebitsin un iz nit glaykh tsu
ir shvigerin toybe familyant, vos az es kumt orev-psH, tut
zi on, zogt men, der kats zeklekh oyf di lapkes, zi zol nit
fortrogn keyn khomets in peysekh arayn. fundestvegn vert shore oykh
eyn ander mentsh, az es kumt der orev-psH. az keyn dinst,
brukh-hshm, halt zi nit, iz zi nebekh umetum aleyn, fun di
matses bizn peysekhikn borsht, eyn mentsh aleyn: aleyn reynikn, aleyn
koshern, shayern, vashn, shmirn, treyslen, klapn, mit eynem
vort ― dem khomets aroysfirn, dem peysekh araynfirn ―
nu, iz shoyn a khidesh, an me vert oyfgeregt un beyz mit
sKnuT-nefoshes, nisht tsutsutretn, keyn vort nit zogn?
dem tog fun orev-psH iz shore gekumen fun mark mit di
fish un mitn fleysh, mitn peysekhikn gefes un mit di
"shar-yerokes'', a tsekokhte, a tsetrogene, a farshvitste, a farbrente. di
oygn hobn ir azh aroysgezetst fun kop. opgerut zikh a
vayle, mer nit nor ibergekhapt dem otem, iz zi geblibn
shteyn in mitn shtub, batrakht dos nokh nit tsunoyfgeleygte
khometsike gefes un dos nokh nit tsepakevete peysekhike gefes,
mitn ibergedektn deyzhkele borsht, vos in vinkele, mit
di krentslekh tsibeles, vos oyf di vent, mit di buriklekh,
mit di kartoflyes, mitn khreyn, mit dem nayem rib#ayzn un mit
di "shar-yerokes'', un zi farbrekht mit di hent un zogt tsu zikh
aleyn:
|
דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס פֿינף־און־דרײַסיקסטע קאַפּיטל
אײן מענטש אַלײן
שׂרה שאַפּיראָ איז טאַקע ניט קײן רביצין און איז ניט גלײַך צו
איר שװיגערין טױבע פֿאַמיליאַנט, װאָס אַז עס קומט ערבֿ־פּסח, טוט
זי אָן, זאָגט מען, דער קאַץ זעקלעך אױף די לאַפּקעס, זי זאָל ניט
פֿאָרטראָגן קײן חמץ אין פּסח אַרײַן. פֿונדעסטװעגן װערט שׂרה אױך
אײן אַנדער מענטש, אַז עס קומט דער ערבֿ־פּסח. אַז קײן דינסט,
ברוך־השם, האַלט זי ניט, איז זי נעבעך אומעטום אַלײן, פֿון די
מצות ביזן פּסחיקן באָרשט, אײן מענטש אַלײן: אַלײן רײניקן, אַלײן
כּשרן, שײַערן, װאַשן, שמירן, טרײסלען, קלאַפּן, מיט אײנעם
װאָרט ― דעם חמץ <<אַרױספֿירן>>, דעם פּסח <<אַרײַנפֿירן>> ―
נו, איז שױן אַ חידוש, אַן מע װערט אױפֿגערעגט און בײז מיט
סכּנות־נפֿשות, נישט צוצוטרעטן, קײן װאָרט ניט זאָגן?
דעם טאָג פֿון ערבֿ־פּסח איז שׂרה געקומען פֿון מאַרק מיט די
פֿיש און מיטן פֿלײש, מיטן פּסחיקן געפֿעס און מיט די
„שאַר־ירקות“, אַ צעקאָכטע, אַ צעטראָגענע, אַ פֿאַרשװיצטע, אַ פֿאַרברענטע. די
אױגן האָבן איר אַזש אַרױסגעזעצט פֿון קאָפּ. אָפּגערוט זיך אַ
װײַלע, מער ניט נאָר איבערגעכאַפּט דעם אָטעם, איז זי געבליבן
שטײן אין מיטן שטוב, באַטראַכט דאָס נאָך ניט צונױפֿגעלײגטע
חמציקע געפֿעס און דאָס נאָך ניט צעפּאַקעװעטע פּסחיקע געפֿעס,
מיטן איבערגעדעקטן דײזשקעלע באָרשט, װאָס אין װינקעלע, מיט
די קרענצלעך ציבעלעס, װאָס אױף די װענט, מיט די בוריקלעך,
מיט די קאַרטאָפֿליעס, מיטן כרײן, מיט דעם נײַעם ריבאײַזן און מיט
די „שאַר־ירקות“, און זי פֿאַרברעכט מיט די הענט און זאָגט צו זיך
אַלײן:
|