דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס דרײַ־און־דרײַסיקסטע קאַפּיטל: מצה
איצטיקס מאָל האָט דוד אױסגעפֿירט. ער האָט געפּועלט בײַ
זײַן װײַב, אַז זײַנע מצות זאָל מען באַקן, אַפֿילו שױן שפּעטלעך,
נאָר אױפֿן ערשטן אױװן. עס שטײט אים ניט אָן, אַז מע
זאָל זײַן מצה באַקן גלײַך מיט אַלע אָרעמע לײַט. שׂרה האָט אים
אַפֿילו געפּרוּװט איבערשפּאַרן מיט גוטע רײד:
― משוגענער לעקיש װאָס דו ביסט! סאַװוּלע! עקשן!
קוריערסקי פּאָיעזד! איז דען ניט אַלץ אײנס, אױפֿן ערשטן אױװן, אױפֿן
לעצטן אױװן? מצה איז מצה...
עס האָט ניט געהאָלפֿן קײן זאַך. ער, אַז ער שפּאַרט זיך
אײַן, איז פֿאַרפֿאַלן. אַ שאַפּיראָ! פֿון די אמתע, פֿון די
סלאַװיטער ― מע זאָל נאָר באַהיט װערן!...
פֿונדעסטװעגן איז שׂרה אַלײן אױך געװען צופֿרידן, װאָס
ס'האָט זיך אַזױ געמאַכט; לאָזן איר װײַבער מקנא זײַן. מישטײנס
געזאָגט, אַז ס'איז ניטאָ אױף עפּעס אַנדערש מקנא צו זײַן, לאָז
כאָטש זײַן אױף דעם.
קאַיאָר האָט זיך שׂרה שאַפּיראָ געפֿעדערט, געדונגען אַ פֿור אױף
אָפּצופֿירן דאָס זעקל מעל אין פּאָדראַד אַרײַן, אַרױסבאַגלײט
סיאָמקען מיט זײַן אָנבײַסן אין גימנאַזיע, אַכטונג געגעבן, ער זאָל
ניט פֿאַרקנײטשן דאָס דאַװנען (אַ מעדאַל איז אַ מעדאַל, נאָר דאַװנען
דאַרף מען!), און זי איז שױן גרײט געװען זיך אױפֿזעצן פֿאָרן אין
פּאָדראַד אַרײַן, זי טוט אַ קוק ― די טאָכטער מיטן קװאַרטיראַנט
שטײען גרײט אָנגעטאָן ― זײ פֿאָרן אױך.
― משוגע מײַנע שׂונאים? צי חסר־דעה? צי, חלילה, גערירט? ―
|
|
der blutiker shpas
dos dray-un-draysikste kapitl: matse
itstiks mol hot Doved oysgefirt. er hot gepuelt bay
zayn vayb, az zayne matses zol men bakn, afile shoyn shpetlekh,
nor oyfn ershtn oyvn. es shteyt im nit on, az me
zol zayn matse bakn glaykh mit ale oreme layt. shore hot im
afile gepruvt ibershparn mit gute reyd:
― mshugener lekish vos du bist! savule! akshn!
kuryerski poyezd! iz den nit alts eyns, oyfn ershtn oyvn, oyfn
letstn oyvn? matse iz matse...
es hot nit geholfn keyn zakh. er, az er shpart zikh
ayn, iz farfaln. a shapiro! fun di emese, fun di
slaviter ― me zol nor bahit vern!...
fundestvegn iz shore aleyn oykh geven tsufridn, vos
s'hot zikh azoy gemakht; lozn ir vayber mekane zayn. mishteyns
gezogt, az s'iz nito oyf epes andersh mekane tsu zayn, loz
khotsh zayn oyf dem.
kayor hot zikh shore shapiro gefedert, gedungen a fur oyf
optsufirn dos zekl mel in podrad arayn, aroysbagleyt
syomken mit zayn onbaysn in gimnazye, akhtung gegebn, er zol
nit farkneytshn dos davnen (a medal iz a medal, nor davnen
darf men!), un zi iz shoyn greyt geven zikh oyfzetsn forn in
podrad arayn, zi tut a kuk ― di tokhter mitn kvartirant
shteyen greyt ongeton ― zey forn oykh.
― meshuge mayne sonem? tsi khoserdeye? tsi, kholile, gerirt? ―
|
דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס דרײַ־און־דרײַסיקסטע קאַפּיטל: מצה
איצטיקס מאָל האָט דוד אױסגעפֿירט. ער האָט געפּועלט בײַ
זײַן װײַב, אַז זײַנע מצות זאָל מען באַקן, אַפֿילו שױן שפּעטלעך,
נאָר אױפֿן ערשטן אױװן. עס שטײט אים ניט אָן, אַז מע
זאָל זײַן מצה באַקן גלײַך מיט אַלע אָרעמע לײַט. שׂרה האָט אים
אַפֿילו געפּרוּװט איבערשפּאַרן מיט גוטע רײד:
― משוגענער לעקיש װאָס דו ביסט! סאַװוּלע! עקשן!
קוריערסקי פּאָיעזד! איז דען ניט אַלץ אײנס, אױפֿן ערשטן אױװן, אױפֿן
לעצטן אױװן? מצה איז מצה...
עס האָט ניט געהאָלפֿן קײן זאַך. ער, אַז ער שפּאַרט זיך
אײַן, איז פֿאַרפֿאַלן. אַ שאַפּיראָ! פֿון די אמתע, פֿון די
סלאַװיטער ― מע זאָל נאָר באַהיט װערן!...
פֿונדעסטװעגן איז שׂרה אַלײן אױך געװען צופֿרידן, װאָס
ס'האָט זיך אַזױ געמאַכט; לאָזן איר װײַבער מקנא זײַן. מישטײנס
געזאָגט, אַז ס'איז ניטאָ אױף עפּעס אַנדערש מקנא צו זײַן, לאָז
כאָטש זײַן אױף דעם.
קאַיאָר האָט זיך שׂרה שאַפּיראָ געפֿעדערט, געדונגען אַ פֿור אױף
אָפּצופֿירן דאָס זעקל מעל אין פּאָדראַד אַרײַן, אַרױסבאַגלײט
סיאָמקען מיט זײַן אָנבײַסן אין גימנאַזיע, אַכטונג געגעבן, ער זאָל
ניט פֿאַרקנײטשן דאָס דאַװנען (אַ מעדאַל איז אַ מעדאַל, נאָר דאַװנען
דאַרף מען!), און זי איז שױן גרײט געװען זיך אױפֿזעצן פֿאָרן אין
פּאָדראַד אַרײַן, זי טוט אַ קוק ― די טאָכטער מיטן קװאַרטיראַנט
שטײען גרײט אָנגעטאָן ― זײ פֿאָרן אױך.
― משוגע מײַנע שׂונאים? צי חסר־דעה? צי, חלילה, גערירט? ―
|