דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס זיבן־און־צװאַנציקסטע קאַפּיטל: צװײ מאַמעס
די אײנציקע, פֿאַר װעלכע שׂרה קאָן זיך אַמאָל יאָ אױסרעדן
איר האַרץ, איז איר שװעגערין, טױבע פֿאַמיליאַנט, איר דודס
עלטערע שװעסטער, אַ ייִדענע מיט אַ פּאַרוק און מיט אַ האַלדז פּערל.
אַלײן נישט אַזאַ גרױסע צדקת, נאָר אַ חסידס אַ װײַב, פֿירט
טױבע אַ חסידישע שטוב, און װײַל זי איז אַ נגידית און דודס אַן
עלטערע שװעסטער, דעריבער נעמט זי זיך דאָס רעכט זאָגן דעות
איר ברודער און זײַן װײַב שׂרהן, װי אַזױ זײ זאָלן זיך פֿירן
מיט די קינדער, און צי עס העלפֿט, צי עס העלפֿט ניט,
פֿאָרהאַלטן, אױסזעצן חסרונות און זאָגן מוסר, אָן אַ שיעור מוסר.
דערצו האָט גאָט געשענקט אָט דער טױבן אַ פּנימל פֿון אַ
רביצין מיט צונױפֿגעשנורעװעטע ליפּעלעך, און אַ קול פֿון אַ זאָגערין,
אָ װײכע, שטילע, גלאַטע שטימע, װי אױף בױמל.
דוד האָט נישט ליב די שװעסטער זײַנע ― און זי װײס עס ―
ער רופֿט זי ניט מיט קײן אַנדער נאָמען, אױסער „וצדקתך“, אָדער
„די רביצין“, און בעטי האָט פֿײַנט איר מומע טױבע, װי דעם
טױט, נאָר דערפֿאַר, װאָס זי האָט אַ צו גלאַנצנדיקן שטערן. און
אױב מע הערט אױס אירע בױמלדיקע דרשות מיט איר מוסר
זאָגן, און אױב מע קומט צו איר אַלע שבת און יום־טובֿ צו גאַסט, ―
איז נאָר פֿון יוצא װעגן, װײַל זי איז די נגידית אין דער משפּחה...
נאָר אײן שׂרה קאָן מיט איר אױסקומען, װײַל די צװײ
מאַמעס, װאָס האָבן בײדע צרות פֿון קינדער, װײסן אײנס בײַ דאָס
אַז טױבעס ייִנגערע טאָכטער אין געװען פֿאַרליבט אין אַ פּראָװיזאָר,
|
|
der blutiker shpas
dos zibn-un-tsvantsikste kapitl: tsvey mames
di eyntsike, far velkhe shore kon zikh amol yo oysredn
ir harts, iz ir shvegerin, toybe familyant, ir duds
eltere shvester, a yidene mit a paruk un mit a haldz perl.
aleyn nisht aza groyse tsedeykes, nor a khoseds a vayb, firt
toybe a khosedishe shtub, un vayl zi iz a negidis un duds an
eltere shvester, deriber nemt zi zikh dos rekht zogn deyes
ir bruder un zayn vayb shoren, vi azoy zey zoln zikh firn
mit di kinder, un tsi es helft, tsi es helft nit,
forhaltn, oyszetsn khesroynes un zogn muser, on a shiyer muser.
dertsu hot got geshenkt ot der toybn a pniml fun a
rebitsin mit tsunoyfgeshnurevete lipelekh, un a kol fun a zogerin,
o veykhe, shtile, glate shtime, vi oyf boyml.
Doved hot nisht lib di shvester zayne ― un zi veys es ―
er ruft zi nit mit keyn ander nomen, oyser "utsedeykeskh'', oder
"di rebitsin'', un beti hot faynt ir mume toybe, vi dem
toyt, nor derfar, vos zi hot a tsu glantsndikn shtern. un
oyb me hert oys ire boymldike droshes mit ir muser
zogn, un oyb me kumt tsu ir ale shabes un yum-tuv tsu gast, ―
iz nor fun yoytsi vegn, vayl zi iz di negidis in der mishpokhe...
nor eyn shore kon mit ir oyskumen, vayl di tsvey
mames, vos hobn beyde tsores fun kinder, veysn eyns bay dos
az toybes yingere tokhter in geven farlibt in a provizor,
|
דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס זיבן־און־צװאַנציקסטע קאַפּיטל: צװײ מאַמעס
די אײנציקע, פֿאַר װעלכע שׂרה קאָן זיך אַמאָל יאָ אױסרעדן
איר האַרץ, איז איר שװעגערין, טױבע פֿאַמיליאַנט, איר דודס
עלטערע שװעסטער, אַ ייִדענע מיט אַ פּאַרוק און מיט אַ האַלדז פּערל.
אַלײן נישט אַזאַ גרױסע צדקת, נאָר אַ חסידס אַ װײַב, פֿירט
טױבע אַ חסידישע שטוב, און װײַל זי איז אַ נגידית און דודס אַן
עלטערע שװעסטער, דעריבער נעמט זי זיך דאָס רעכט זאָגן דעות
איר ברודער און זײַן װײַב שׂרהן, װי אַזױ זײ זאָלן זיך פֿירן
מיט די קינדער, און צי עס העלפֿט, צי עס העלפֿט ניט,
פֿאָרהאַלטן, אױסזעצן חסרונות און זאָגן מוסר, אָן אַ שיעור מוסר.
דערצו האָט גאָט געשענקט אָט דער טױבן אַ פּנימל פֿון אַ
רביצין מיט צונױפֿגעשנורעװעטע ליפּעלעך, און אַ קול פֿון אַ זאָגערין,
אָ װײכע, שטילע, גלאַטע שטימע, װי אױף בױמל.
דוד האָט נישט ליב די שװעסטער זײַנע ― און זי װײס עס ―
ער רופֿט זי ניט מיט קײן אַנדער נאָמען, אױסער „וצדקתך“, אָדער
„די רביצין“, און בעטי האָט פֿײַנט איר מומע טױבע, װי דעם
טױט, נאָר דערפֿאַר, װאָס זי האָט אַ צו גלאַנצנדיקן שטערן. און
אױב מע הערט אױס אירע בױמלדיקע דרשות מיט איר מוסר
זאָגן, און אױב מע קומט צו איר אַלע שבת און יום־טובֿ צו גאַסט, ―
איז נאָר פֿון יוצא װעגן, װײַל זי איז די נגידית אין דער משפּחה...
נאָר אײן שׂרה קאָן מיט איר אױסקומען, װײַל די צװײ
מאַמעס, װאָס האָבן בײדע צרות פֿון קינדער, װײסן אײנס בײַ דאָס
אַז טױבעס ייִנגערע טאָכטער אין געװען פֿאַרליבט אין אַ פּראָװיזאָר,
|