דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס זיבעטע קאַפּיטל: דער יום־הדין אין אוניװערסיטעט
אין דער צײַט, װאָס בײַ די שאַפּיראָס אין שטוב איז פֿאָרגעקומען
דער אױבן־באַשריבענער געשפּרעך װעגן זײער נײַעם קװאַרטיראַנט,
איז דער קװאַרטיראַנט גופֿא געװען אין אוניװערסיטעט ― געװױרע
װערן, װוּ ער האַלט.
דאָס איז געװען דער לעצטער טאָג ― אַ יום־הדין פֿאַר ייִדישע
סטודענטן. עס זענען געבליבן זײער װינציק פֿרײַע װאַקאַנסיעס
אױף העכער הונדערט קאַנדידאַטן, צװישן זײ אַ פּאָר צענדלינג
מעדאַליסטן, װאָס האָבן זיך צונױפֿגעזאַמלט אין אַ באַזונדער גרופּע
אין גרױסן קאָרידאָר פֿון אוניװערסיטעט און האָבן אױסגעזען װי
נאָװאָבראַנצעס, װאָס זענען געקומען זיך שטעלן צום פּריזיװ. מע
װײסט נאָך ניט, װער פֿון זײ װעט גײן דינען און װער ניט. עס
איז אַ גורל, אַ לאָטעריע.
אונדזער גײַציקער העלד, װאָס אין דורך אַ ייִנגלשן קאַפּריז פֿון
אָ קונדס פֿאַרװאַנדלט געװאָרן פֿון אַ גליקלעכן, פֿרײַען,
גלײַכבאַרעכטיקטן דװאָריאַנין גריגאָרי איװאַנאָװיטש פּאָפּאָװ אין אַ
אָנבאַרעכטיקטן שקלאָװער מיעשטשאַנין הערש מאָװשאָװיטש ראַבינאָװיטש,
האָט ניט מיט אַמאָל, נאָר ביסלעכװײַז אָנגעהױבן צו פֿאַרזוכן דעם
אמתן טעם פֿון „אַתּה בחרתּנו מכּל העמים“, דעם טעם פֿון גײן
טאָג־טעגלעך אין דער קאַנצעלאַריע פֿון אוניװערסיטעט, אָנקוקן דאָס
בלאַסע אױסגעטריקנטע פּנים פֿונעם סעקרעטאַר, װאָס האָט פֿײַנט אַ
ייִדן, כאָטש ער באַהאַלט עס, און אױסהערן פֿון אים אַלע מאָל
די אײגענע חכמה: „הערש מאָװשאָװיטש גאָספּאָדין ראַבינאָװיטש,
איך קאָן אײַך, לײַדער, בײַ מײַן בעסטן װילן, קײן גוטס נאָך אַלץ
ניט אָנזאָגן...“ דאָך האָט ער עס ניט געקאָנט פֿילן אַזױ, װי דאָס
|
|
der blutiker shpas
dos zibete kapitl: der yum-hdin in universitet
in der tsayt, vos bay di shapiros in shtub iz forgekumen
der oybn-bashribener geshprekh vegn zeyer nayem kvartirant,
iz der kvartirant gufe geven in universitet ― gevoyre
vern, vu er halt.
dos iz geven der letster tog ― a yum-hdin far yidishe
studentn. es zenen geblibn zeyer vintsik fraye vakansyes
oyf hekher hundert kandidatn, tsvishn zey a por tsendling
medalistn, vos hobn zikh tsunoyfgezamlt in a bazunder grupe
in groysn koridor fun universitet un hobn oysgezen vi
novobrantses, vos zenen gekumen zikh shteln tsum priziv. me
veyst nokh nit, ver fun zey vet geyn dinen un ver nit. es
iz a goyrl, a loterye.
undzer gaytsiker held, vos in durkh a yinglshn kapriz fun
o kundes farvandlt gevorn fun a gliklekhn, frayen,
glaykhbarekhtiktn dvoryanin grigori ivanovitsh popov in a
onbarekhtiktn shklover myeshtshanin hersh movshovitsh rabinovitsh,
hot nit mit amol, nor bislekhvayz ongehoybn tsu farzukhn dem
emesn tam fun "ate bHrWnu mKl hemim'', dem tam fun geyn
tog-teglekh in der kantselarye fun universitet, onkukn dos
blase oysgetriknte ponem funem sekretar, vos hot faynt a
yidn, khotsh er bahalt es, un oyshern fun im ale mol
di eygene khokhme: "hersh movshovitsh gospodin rabinovitsh,
ikh kon aykh, layder, bay mayn bestn viln, keyn guts nokh alts
nit onzogn...'' dokh hot er es nit gekont filn azoy, vi dos
|
דער בלוטיקער שפּאַס
דאָס זיבעטע קאַפּיטל: דער יום־הדין אין אוניװערסיטעט
אין דער צײַט, װאָס בײַ די שאַפּיראָס אין שטוב איז פֿאָרגעקומען
דער אױבן־באַשריבענער געשפּרעך װעגן זײער נײַעם קװאַרטיראַנט,
איז דער קװאַרטיראַנט גופֿא געװען אין אוניװערסיטעט ― געװױרע
װערן, װוּ ער האַלט.
דאָס איז געװען דער לעצטער טאָג ― אַ יום־הדין פֿאַר ייִדישע
סטודענטן. עס זענען געבליבן זײער װינציק פֿרײַע װאַקאַנסיעס
אױף העכער הונדערט קאַנדידאַטן, צװישן זײ אַ פּאָר צענדלינג
מעדאַליסטן, װאָס האָבן זיך צונױפֿגעזאַמלט אין אַ באַזונדער גרופּע
אין גרױסן קאָרידאָר פֿון אוניװערסיטעט און האָבן אױסגעזען װי
נאָװאָבראַנצעס, װאָס זענען געקומען זיך שטעלן צום פּריזיװ. מע
װײסט נאָך ניט, װער פֿון זײ װעט גײן דינען און װער ניט. עס
איז אַ גורל, אַ לאָטעריע.
אונדזער גײַציקער העלד, װאָס אין דורך אַ ייִנגלשן קאַפּריז פֿון
אָ קונדס פֿאַרװאַנדלט געװאָרן פֿון אַ גליקלעכן, פֿרײַען,
גלײַכבאַרעכטיקטן דװאָריאַנין גריגאָרי איװאַנאָװיטש פּאָפּאָװ אין אַ
אָנבאַרעכטיקטן שקלאָװער מיעשטשאַנין הערש מאָװשאָװיטש ראַבינאָװיטש,
האָט ניט מיט אַמאָל, נאָר ביסלעכװײַז אָנגעהױבן צו פֿאַרזוכן דעם
אמתן טעם פֿון „אַתּה בחרתּנו מכּל העמים“, דעם טעם פֿון גײן
טאָג־טעגלעך אין דער קאַנצעלאַריע פֿון אוניװערסיטעט, אָנקוקן דאָס
בלאַסע אױסגעטריקנטע פּנים פֿונעם סעקרעטאַר, װאָס האָט פֿײַנט אַ
ייִדן, כאָטש ער באַהאַלט עס, און אױסהערן פֿון אים אַלע מאָל
די אײגענע חכמה: „<<הערש מאָװשאָװיטש>> גאָספּאָדין ראַבינאָװיטש,
איך קאָן אײַך, לײַדער, בײַ מײַן בעסטן װילן, קײן גוטס נאָך אַלץ
ניט אָנזאָגן...“ דאָך האָט ער עס ניט געקאָנט פֿילן אַזױ, װי דאָס
|